ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ - ΑΥΠΝΙΑ - ΑΝΝΑ ΑΧΜΑΤΟΒΑ

Παρουσίαση

Η Μαρίνα Τσβετάγιεβα (1892-1941) αυτή η φλεγόμενη και ουρανομήκης κραυγή του ρωσικού Αργυρού αιώνα της ποίησης, ήταν ένα πλάσμα εξαιρετικά γενναιόδωρο στη ζωή και τη δημιουργία της. Μέσα στο ποιητικό της έργο υπάρχουν αναρίθμητα μεμονωμένα ποιήματα αλλά και ολόκληροι κύκλοι ποιητικοί, αφιερωμένοι σε φίλους, συγγενείς, εραστές, ερωμένες, ινδάλματα, ακόμη και εχθρούς.
Ανάμεσα στους διάφορους ποιητικούς της κύκλους ξεχωρίζει το «Ποίημα του βουνού» το οποίο μαζί με το «Ποίημα του τέλους» πολλοί το κατατάσσουν στα αριστουργήματα της ρωσικής ποίησης, ο ποιητικός κύκλος «Αϋπνία» και ένας ακόμη, αφιερωμένος στην Άννα Αχμάτοβα, συνομήλικη, συνοδοιπόρο και ίνδαλμά της όπως θα διαπιστώσει και ο ίδιος ο αναγνώστης. Οι τρεις αυτοί ποιητικοί κύκλοι παρουσιάζονται στο μικρό αυτό βιβλίο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Περιεχόμενα

Πρόλογος
-Το ποίημα του βουνού
Αφιέρωση
Ήταν βουνό, σα στήθος
Δεν είναι ο Παρνασσός, δεν είναι το Σινά
Σαν δεις στην απλωμένη χούφτα
Της Περσεφόνης σπορά του ροδιού!
Δεν ξεγελάς, υπάρχει πάθος, να μην επινοείς
Το βουνό πενθούσε
Το βουνό πενθούσε που μόνο η θλίψη
Εκείνο το βουνό ήταν σαν του Άτλαντα
Περνούν τα χρόνια και να ο προαναφερθείς
Μα κάτω από το βάρος εκείνων των θεμελίων
Επίλογος
-Αϋπνία
Τα μάτια μου τύλιξε με δαχτυλίδι
Να φιλώ τα χέρια
Στην τεράστια πόλη μου - νύχτα
Από άυπνη νύχτα μετά το κορμί χαλαρώνει
Ουράνιος επισκέπτης είμαι τώρα
Απόψε το βράδυ δεν ήμουν μόνη τη νύχτα
Γλυκά - γλυκά και τρυφερά
Μαύρη, σα κόρη ματιού
Ποιος τις νύχτες κοιμάται;
Και να ξανά το παραθύρι
Αϋπνία! Φίλη μου!
-Άννα Αχμάτοβα
Ω, ομορφότερη των μουσών
Έπιασα το κεφάλι μου και στέκομαι
Ένα ακόμη πελώριο φτεροκόπημα
Λέων του μωρού το όνομα
Τόσοι φίλοι και συνοδοιπόροι!
Μη μείνω πίσω από εσέ
Εσύ που τις σκέπες χαλάς
Στο παζάρι ούρλιαζε ο λαός
Της Άννας της χρυσόστομης πασών των Ρωσιών
Στο λεπτό συρματόπλεγμα πάνω από την ελεύθερη βρώμη
Ήλιε έλα και σκέπασέ με στην κορυφή
Τα χέρια μου τα δώσανε
Κι αν τους βοστρύχους κάτω από το μαντίλι