Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου

To βιβλίο αυτό προτείνουν οι:

Toν/την συγγραφέα αυτόν προτείνουν οι:

Κριτικές για το προϊόν

Το πρώτο έργο του Λουί που διαβάζω. Μέσα από αυτό το έργο του Λουί βλέπουμε τη σχέση του με τον πατέρα του -αλλά και την οικογένεια του- και τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε. Το βιβλίο ,ωστόσο, δεν είναι απλώς ένα οικογενειακό δράμα βιογραφικού χαρακτήρα,αλλά αντιθέτως, καταφέρνει μέσα από τις εμπειριες και τη σταδιοδρομία μιας γαλλικής επαρχιακής οικογένειας της εργατικής τάξης να αναδείξει σύνθετα και σύγχρονα κοινωνικό-πολιτικά ζητήματα.
Στα αρνητικά τοποθετώ το γεγονός πως το συναίσθημα σε ορισμένα σημέια φαίνεται να εκβιάζεται πολύ έντονα και για εμένα τουλάχιστον δεν έβγαινε φυσικά.
Πέραν αυτού η μετάφραση είναι καλή, όπως και η επιμέλεια. Μου άρεσε ιδιαίτερα το πως ένα έργο σύγχρονης λογοτεχνίας εμβαθύνει ρεαλιστικά στην κοινωνική πραγματικότητα της εποχής-κάτι που κατά τη γνώμη μου απουσιάζει από άλλα έργα αντίστοιχα-. Αξίζει αναμφίβολα μια ανάγνωση!

Είναι το δεύτερο έργο του Λουΐ, που διαβάζω. Κάτι σαν γράμμα στον πατέρα του, που ντρεπόταν για 'κείνον, επειδή ήταν γκέι και χτυπούσε τη μητέρα του. Αυτό είναι ένα καθαρά πολιτικό έργο. Ο πατέρας του συγγραφέα δεν έχει πεθάνει, αλλά η υγεία του είναι σε πολύ κακή κατάσταση. Δούλευε σε ένα εργοστάσιο και μετά από ένα σοβαρό ατύχημα, ζούσε με ένα επίδομα του κράτους. Οι τελευταίες, όμως, κυβερνήσεις της Γαλλίας έκριναν ότι τέτοιοι άνθρωποι είναι αργόσχολοι και τεμπέληδες, και τους ανάγκασαν να δουλέψουν. Αυτό, όμως, επιβαρύνε ακόμα περισσότερο την υγεία του πατέρα του Λουΐ, ο οποίος πλέον δυσκολεύεται να αναπνεύσει, ζητά συγγνώμη για την προηγούμενη συμπεριφορά κι είναι περήφανος για τον διάσημο συγγραφέα γιο του.
Ο Λουΐ ανήκει στο ίδιο συγγραφικό είδος με την Ερνό, καθώς απ' ό,τι ξέρω σε όλα του τα βιβλία μιλά για τη ζωή του, χωρίς να προσθέτει γεγονότα που δεν συνέβησαν. Ο Λουΐ, όμως μου αρέσει περισσότερο από την Ερνό, ίσως επειδή γράφει για μια εποχή πιο κοντινή σ' εμένα. Ίσως επειδή φαίνεται να εμπλέκεται περισσότερο συναισθηματικά. Οι επικριτές του Λουΐ, λένε ότι εκβιάζει το συναίσθημα. Θα το δεχόμουν, αν έγραφε μυθοπλασία, αλλά πώς αλλιώς να γράψεις για τη ζωή σου; Ίσως με τον τρόπο της Ερνό, που στον Τόπο είναι σαν να γράφει με τη ζωή μιας άλλης, αλλά αυτή η γραφή δεν με άγγιξε. Ίσως είναι και το πολιτικό στοιχείο που προτιμώ στον Λουΐ.