ΗΘΗ, ΕΘΙΜΑ ΚΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΣΤΑ ΣΟΚΑΚΙΑ ΤΟΥ ΔΙΣΤΟΜΟΥ

Παρουσίαση

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που οι άνθρωποι ζούσαν μέσα στη φύση μέσα στις γειτονιές, παρέα με όλους, ένας για όλους κι όλοι για έναν. Τότε που τα παιδιά ποτέ μόνα τους, ποτέ κλεισμένα, ποτέ φοβισμένα.
Ήταν τότε, μια φορά κι έναν καιρό, που τα παιχνίδια στις αλάνες δεν τέλειωναν ποτέ και η καλημέρα αντιλαλούσε απ' τα ανοιχτά παράθυρα όλων των σπιτιών. Τα σοκάκια βούιζαν απ' το πήγαινε-έλα των ανθρώπων, οι κουβέντες ατέλειωτες, οι ειδήσεις και τα νέα από στόμα σε στόμα κι όλοι μαζί, ανάκατα καθισμένοι σε πεζούλια και παγκάκια, παιδιά, γέροντες, όμορφες και παλικάρια, ένας ολάκερος κόσμος κι όλα τα στέκια γεμάτα γέλια, φωνές και χαιρετίσματα! ρε ζωή, τι όμορφη που είσαι!!! Γνήσια κι αυθόρμητα έβγαιναν τα συναισθήματα, άπειρες οι αντιθέσεις και τα επιχειρήματα. Αλλά όλα βολεύονταν γιατί υπήρχε η ανθρωπιά, γέννημα θρέμμα της μεγαλύτερης αξίας, της λευτεριάς. Ε! ρε και 'κείνα τα γλέντια... Όλα λύνονταν, όλα κατέληγαν σε αγκαλιές και παλαμάκια κι όπου τύχαινε και δεν συμφωνούσαν, τότε χαιρετιόντουσαν φωνάζοντας το «ες αύριον τα σπουδαία». Τα χρόνια πέρασαν, οι αλλαγές ξεφύτρωσαν και νάτην η βιομηχανική επανάσταση που συγκέντρωσε μεγάλους πληθυσμούς στις πόλεις. Εκεί ο καθένας κλείστηκε στο κουτάκι του, στην πολυκατοικία κι άρχισε σιγά - σιγά η απομόνωση. Η επαρχία άρχισε να ερημώνει, οι γειτονιές βουβάθηκαν, τα χωράφια ερήμωσαν και τα βουνά αγρίεψαν. Όμως το δυνατό χτύπημα το έφερε η σύγχρονη τεχνολογική-ψηφιακή εποχή, που άλλαξε την εικόνα της συλλογικότητας, της συντροφικότητας, της συναναστροφής. Έφερε την απομόνωση, την αποξένωση, τον εγωκεντρισμό. Η ομαδικότητα χάθηκε, η χαρά του παιχνιδιού εξαφανίστηκε, ο εγκέφαλος εγκλωβίστηκε, η ενεργητικότητα άγνωστη, η μοναχικότητα καθεστώς. Οι άνθρωποι, κατοχυρωμένοι στο κλειστό κουτί τους, δήθεν ελεύθεροι και προστατευμένοι, δεν επιχειρούν καμιά ηρωική έξοδο, γιατί κύριο συναίσθημα και ακατανόητο είναι ο φόβος. Ο αόρατος εχθρός είναι ο βιωτός τρόμος, η ανασφάλεια διάχυτη, η σκέψη χωλαίνει, τα συναισθήματα αδρανοποιούνται.Τα λόγια λιγοστεύουν, οι αγκαλιές χάνονται. Η ορμή έγινε άγνωστη δύναμη, τα όχι εκτός επικαιρότητας. Η αποξένωση κανόνας, η ανθρωπιά ξενιτεμένη. Η λευτεριά χαμένο ερωτηματικό.
Το τραγούδι... τι είναι άραγε αυτό;
Κι ο χρόνος κυλάει μόνο στο ημερολόγιο.
Φώναξε κάποτε ο ποιητής Κάλβος:
«όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ
του φόβου αισθάνονται
ζυγόν δουλείας ας έχουσι.
Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερίαν». (Ελένη Μπόκου, από την εισαγωγή της έκδοσης)

Περιεχόμενα

Κεφάλαιο Α' - Ο ΓΑΜΟΣ
Γάμος στο Δίστομο στα 1784
Τα έθιμα του Γάμου
Μαρτυρίες
Α. Παναγιώτα Περγαντά
Β. Βούλα Μίχα
Γ. Αλεξάνδρα Ζήση
Κεφάλαιο Β' - ΟΙ ΚΟΥΔΟΥΝΑΡΑΙΟΙ
Το Διστομίτικο έθιμο των Κουδουναραίων
Τα κουδούνια στο Δίστομο
Κεφάλαιο Γ' - ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ
Θεωρίες για το παιχνίδι
Βιολογικές θεωρίες
Η θεωρία του Piaget
Οι πρώτοι ευρέτες
Η ιερότητα του παιχνιδιού - διαβατήριες τελετές - Ερωτική μαντεία
Η σημασία του παιχνιδιού
Παιχνίδια από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα
Τα ξεχασμένα παιχνίδια του Διστόμου
Παιχνίδια που τα φτιάχναμε μόνοι μας
Παιχνίδια των κοριτσιών
Μαρτυρίες:
Κώστας Πανουργίας
Χρήστος Παπανικολάου
Σατυρικά δίστιχα