ΒΕΝΕΤΣΙΑΝΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Παρουσίαση

Ήμουν τεσσάρων ή πέντε, μπορεί και έξι, ετών, την εποχή που η γιαγιά μου, με έπαιρνε μαζί της, στο Γκέτο Βέκιο της Βενετίας. Πηγαίναμε, για να επισκεφτούμε μια φίλη της, την κυρία Μπάρα Λέβι, που κατοικούσε, σ' ένα παλιό σπίτι. Σ' εκείνο το σπίτι, ανέβαινες από μια παλιά, εξωτερική ξύλινη σκάλα, που λεγόταν, «τρελή σκάλα» ή «σκάλα των αρουραίων», αλλά και «τούρκικη σκάλα». Η κυρία Μπόρα Λέβι, μου έδινε, ένα ζαχαρωτό, ένα φλιτζάνι με καυτή, πηχτή σοκολάτα και δύο μπισκότα ανάλατα, που δε μου άρεσαν. Ύστερα, εκείνη και η γιαγιά μου, κατά κανόνα, καθόντουσαν και έπαιζαν χαρτιά, γελώντας και ψιθυρίζοντας φράσεις, ακατανόητες για μένα. Έτσι, δε μου έμενε τίποτα άλλο, από το να περιεργάζομαι σχολαστικά, τα εκατοντάδες μετάλλια, που κρέμονταν, στον σκουροκόκκινο, βελούδινο τοίχο και με παρατηρούσαν, μέσα από τα οβάλ τζάμια τους. [...] (Από την παρουσίαση της έκδοσης)