ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ

Παρουσίαση

Έχω μάτι, δεν ξεχνώ περίπου τίποτα, όσα ξεχνώ, τα επινοώ. Αυτό έκανα πάντα, έτσι, ήταν ο ρόλος μου στην οικογένεια, μέχρι τον θάνατο της γιαγιάς Λυσί, τον πραγματικό θάνατο, τον δεύτερο. Δεν ήθελε κανέναν άλλον για να της διηγηθεί ιστορίες, έλεγε πως με μένα έβλεπε καλύτερα ακόμη και πριν από την καρδιακή της προσβολή. [ . . .]
Οι ζωές μας κύλισαν, οι δικές τους και η δική μου. Στο Παρίσι, στο μετρό, επί σαράντα χρόνια, το βλέμμα μου κολλούσε σε πρόσωπα, σε μορφές γυναικών ή ανδρών που ποτέ δεν θα ξαναέβλεπα, και έπλεκα ολόκληρες ιστορίες. [. . .]
Η Ζαν Σαντουάρ αναζητά μυθιστορηματικούς ήρωες για να γεμίζει τη μοναξιά της με μοναξιά των άλλων, όπως το επιθυμεί και όπως το φαντάζεται. Στον μικρόκοσμό της η Γκορντανά, η ταμίας του σουπερμάρκετ έχει τον πρώτο ρόλο.
Με ιδιαίτερη ευαισθησία και αξιοθαύμαστο "σεμνό" ταλέντο η Marie-Helene Lafot τυλίγει με λέξεις τις "Ζωές μας" πάνω στη σκακιέρα του μυθιστορηματικού χρόνου, στο χώρο της απέραντης μοναχικότητας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)