ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ

Παρουσίαση

Ως κι απ' τ' απρόσιτα βράχια, εκεί, στων βουνών τις κορφές,
τώρα του σούρουπου η άλικη λάμψη αποσύρεται.
Νύχτωσε πια στην κοιλάδα παντού, στου οδοιπόρου το δρόμο
που όλο ανεβαίνει, όλη μέρα, στο χείμαρρο πλάι,
κάποια καλύβα να βρει πιο ψηλά, να ησυχάσει αν μπορεί
κι ύπνος γλυκός, θεϊκή συντροφιά για τον πλάνητα,
σπεύδει βοήθεια να δώσει. Ας συντρέξει απόψε κι εμένα,
κι άγιο λουλούδι υπνοφόρο ας μου στέψει το μέτωπο!
Όμως - τι λάμπει; Απ' το βράχο πιο πέρα ποιο φέγγος εδώ
φτάνει κι η αχλή του αφρισμένου χειμάρρου φωτίζεται;
Ήλιου αχτίδα περνάει από κάποια κρυμμένη ρωγμή;
Όχι, δεν είναι απ' τη γη τέτοιο φως που πλανιέται.
Καίει το νέφος, κυλάει ως εδώ - κι εγώ μένω θαυμάζοντας!
Λάμψη μιας φλόγας - που αλλάζει και παίρνει μορφή...
Ποια κατά 'δώ πλησιάζει θεά; Τον πιστό της τον φίλο
ποια μούσα ψάχνει ως κι εδώ, στα φριχτά τούτα χάσματα;
Δείξε μου, ωραία θεά, τη μορφή σου! Μη φύγεις - κι ο νους μου
άδειος και δίχως χαρά η καρδιά μου απομείνουνε.
Πες μου, αν μπορείς σε θνητό να το πεις, το όνομά σου το θείο
κι αν όχι, κάνε ν' αδράξει το νόημα η σκέψη μου,
κάνε να νιώσω ποια κόρη του Δία αθάνατη εμπρός μου
στάθηκε κι όπως ταιριάζει να ψάλω τον ύμνο της.
[...]
[Από την έκδοση]