ΘΑΜΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ, ΖΩΝΤΑΝΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Παρουσίαση

Το 1972 οι πρώτες μπουλντόζες μπαίνουν στον μικρό κάμπο του Μόρνου κοντά στο Λιδωρίκι, στην καρδιά της Στερεάς Ελλάδος, και αρχίζουν τα έργα για την κατασκευή της τεχνητής λίμνης του Μόρνου. Το έργο είναι κεφαλαιώδους σημασίας για την ύδρευση της Αθήνας όπου έχει συγκεντρωθεί ο μισός σχεδόν πληθυσμός της χώρας.
Οι κάτοικοι της περιοχής, που ζούσαν εκεί από πάππου προς πάππον, αναγκάστηκαν να εκκενώσουν άρον-άρον τη γενέθλια γη και να αναζητήσουν νέους τόπους για να συνεχίσουν τη ζωή τους. Η δυσκολία επιβίωσης των ανθρώπων σε αυτή την κοιλάδα ουδόλως απαλύνει τον πόνο της βίαιης απομάκρυνσης από τις πατρογονικές τους εστίες, και μάλιστα χωρίς καμία ελπίδα επιστροφής.
Τα νερά έπνιξαν χιλιάδες στρέμματα γης αλλά δεν κατάφεραν να καταπνίξουν τα βιώματα που αποτελούν το άυλο διαχρονικό αποτύπωμα της παρουσίας των ανθρώπων σε αυτό τον τόπο.
Τα δεκαοχτώ διηγήματα αυτού του βιβλίου αποτελούν εγκώμιο προς έναν κόσμο που η λίμνη εξαφάνισε ολοσχερώς χωρίς όμως να τον σβήσει από τις μνήμες. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Περιεχόμενα

ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Προ-κείμενο
Ο χαμένος Παράδεισος
Η κοιλάδα των ανέμελων χρόνων και της απέραντης ελευθερίας
Τι να το κάνω το χέρσο χωράφι στο Κολωνάκι, ξάδελφε;
Τα πέτρινα χρόνια
Δυνατός σαν το σίδερο και γλυκός σαν τη ζάχαρη
Ο Μόρνος βρυχάται και σπέρνει την καταστροφή
Το ρύζι που δεν φύτρωσε
Ήθελε ο Θεός να ζήσαμε
Το καλοκαίρι που πήγαμε στο φεγγάρι
Ανομολόγητα και ημαρτημένα
Οι τεντιμπόηδες του κάμπου
Φωτογραφικές αναμνήσεις
Η γέφυρα του Μακρυγιάννη
Οι γύπες εφορμούν
Απολείπειν ο θεός Αντώνιον
Η κατάρα της μητρός μου
Φούρνος δεν θα ξανακαπνίσει
Η θεά Αθηνά σώζει την ελιά στην κοιλάδα του Μόρνου
Το νερό θυμάται
ΕΠΙΜΕΤΡΟ
Η ξηρασία πολιτισμού μέσα στο νερό της λίμνης Μόρνου
Τιμής ένεκεν αναφορά
Ευχαριστίες