ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΚΟΚΚΙΝΗΣ ΟΜΠΡΕΛΑΣ (ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ)

Παρουσίαση

Καθόταν στο παγκάκι. Η μνήμη της, σαν αστραπή, την προσπερνούσε και μετά χανόταν μαζί με τα δεκάδες αυτοκίνητα που έτρεχαν στη λεωφόρο. Χάζευε από το παράθυρο του δωματίου της το σκηνικό. Ήταν Καλοκαίρι· Αύγουστος. Είχε απίστευτη ζέστη και τα παντζούρια ήταν ανοιχτά, για να μπει λίγος αέρας να τη δροσίσει. Ευτυχώς, είχαν ξεκινήσει τα μελτέμια του Αυγούστου και αυτό την παρηγορούσε, καθώς είχε ζοριστεί πολύ με τις υψηλές θερμοκρασίες, που πήγαιναν κόντρα στο αναπνευστικό της πρόβλημα.
Πώς είχε βρεθεί εκεί, σ' αυτό το γηροκομείο, δε θυμόταν! Δεν τη βοηθούσε το Αλτσχάιμερ να θυμηθεί. Της άρεσε, όμως. Είχε τον δικό της χώρο, το δικό της δωμάτιο, που ήταν υπέροχα διακοσμημένο. Είχε τους φίλους της, τις κοπέλες που τη φρόντιζαν, την έπλεναν, τη χτένιζαν και την πήγαιναν βόλτα στον κήπο. Ήταν όλοι ευγενικοί και καλοί μαζί της. Τι άλλο ήθελε; Μόνο που κρύωνε με το παραμικρό, γιατί ήταν πολύ ευαίσθητη και επιρρεπής σε κρυολογήματα, κι αυτό την ταλαιπωρούσε.
Η μνήμη της ήταν επιλεκτική. Ενώ σε άλλες περιπτώσεις η νόσος στέκει, κυρίως, σε μνήμες των παιδικών χρόνων, στην προκειμένη τα πράγματα ήταν αντιστρόφως ανάλογα. Ήταν ελάχιστα αυτά που την απασχολούσαν απ' όταν ήταν μικρή και είχε να θυμάται. Μόνο οι φιγούρες της μητέρας και της αδερφής της έρχονταν συχνά στον ύπνο της και την επισκέπτονταν. Αυτό της άρεσε γιατί, αν το θυμόταν, το διηγιόταν στη νοσοκόμα το πρωί που της έφερνε πρωινό της. [...] (Από την έκδοση)