ΡΩΣΙΚΗ ΕΛΕΓΕΙΑ

Παρουσίαση

"Το τελευταίο σύνορο της Νοσταλγίας"
Ανοιχτά παράθυρα οι φωτογραφίες, κοιτάμε προς τα έξω και ρωτάμε: "Είναι κανείς εκεί;"
"Εγώ", απαντά ο τρυφερός πόνος της ανάμνησης.
Επιστρέφω πάλι εδώ, σ' αυτές τις βαθιά θαμμένες απουσίες, από φωνές, από ήχους, από αγάπες...
Επιστρέφω σ' αυτές τις εικόνες, τα τελευταία σύνορα της νοσταλγίας. Τα πουλιά δεν ακούγονται πια, τα γέλια κ' οι φωνές των παιδιών χάθηκαν, τα φύλλα που θρόιζαν κάποτε στον κήπο μένουν τώρα ακίνητα, δεν ξέρω αν φαίνεται καν η αγάπη μου για σένα, Ρωσία... Καθώς ο καιρός περνούσε νόμιζα ότι είχα γλυτώσει από αυτές τις στιγμές. Μάταια, όμως...
Τηλεγραφήματα από το παρελθόν με περίμεναν, υπομονετικά, ένα πλήθος κλεισμένο, καλά φυλαγμένο σε φακέλους, σε συρτάρια, σε παλιά χαρτοκιβώτια, κομματάκια από ξεχασμένες στιγμές, από έρωτες που πέταξαν, από πόνους που σιγά σιγά φώλιασαν στο σώμα. Μια πινακοθήκη πολύτιμων σκιών μετεωρίζεται ανάμεσα στις σελίδες του βιβλίου, βαλσαμωμένα μάτια, αγγίγματα, φιλιά, βλέμματα, χέρια προσηλωμένα σε μια προοπτική ικεσίας, πρόσωπα λουσμένα στο φως μιας άλλης εποχής. Το ένα δίπλα στο άλλο, το ένα μακριά απ' το άλλο, όλα συμπυκνωμένα σε μιαν ανάμνηση: Ό,τι υπήρξαμε κάποτε άλλοι, και νιώσαμε τις άπειρες δυνατότητες που μας χάριζαν οι δρόμοι, άλλοι απ' αυτό που τώρα με συμπόνια ζούμε. Σ' ένα ασπρόμαυρο παραλληλόγραμμο, εδώ μέσα κλεισμένος κι αγκαλιασμένος μαζί σου θα ζω, γύρω γύρω πλαίσιο λευκό να μας φυλάει απ' τ' άγρια μάτια του πλήθους, έτσι να σε σφίγγω πάνω μου τώρα που η αταξία του κόσμου μεγαλώνει.
Με μια σκέψη τού Νίτσε που είπε: "Θα έδινα όλη την χαρά της Δύσης για να μάθω το μυστικό της ρώσικης θλίψης" ξεκίνησα το πρώτο μου ταξίδι σε σένα· ήταν άνοιξη, Απρίλης του 2002. (Βασίλης Κολτούκης, από την έκδοση)