ΑΥΡΙΟ, ΑΦΗ ΑΛΜΥΡΑΣ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ

Παρουσίαση

Η ποιητική συλλογή "Αύριο, αφή αλμύρας οι λέξεις" είναι διττή, ως εκ των δύο διακριτών μελών της.
Στο κεφάλαιο "Αλμύρα και φως", μας παρασύρει αισθαντικά σε ονειρικές εικόνες, συνειρμικά συνδεμένες πέραν του απτού. Ένα ανάβρυσμα φαντασιακού και ασυνείδητου μας αδράχνει υπερρεαλιστικά. Ο αλληγορικός λόγος, χειμαρρώδης, παιχνιδίζει με φόντο τη φύση, τις εναλλαγές φωτός και εποχών, τις βαθμίδες του χρόνου. Η "θάλασσα" επανέρχεται με την "αλμύρα" της, γεύση οξεία και απροσδιόριστα ευχάριστη ή δυσάρεστη, σαν του κατασταλαγμένου βιώματος. Η "βροχή" προβάλλει μιαν υδάτινη πρόκληση για αβίαστη έκφραση. Η "μοναξιά", αναπόφευκτη, εμπεριέχει την ποιότητα του καταφύγιου. Η "απουσία", ως ανεκπλήρωτη επιθυμία ή ακυρωμένη εκπλήρωση, σημαίνεται. Το "όνειρο", επίμονο κι ανίκητο, αχνοφέγγει μιαν "Ιθάκη". Η ενόραση διαπερνά "παράθυρα" και "παραθυρόφυλλα". Η "άνοιξη", καρποφόρα ελπίδας, μοιάζει να δελεάζει επανεμφανιζόμενη. Συναγωνίζεται το "φθινόπωρο", που αποπνέει τη μελαγχολία μιας ανεπαίσθητης φθοράς, μαζί και τη νοσταλγία μιας νωπής ακμής. Η "νοσταλγία" αναδύεται ως παρακαταθήκη γλυκιάς μνήμης και καταπραΰνει τη "θλίψη". Ο "Έρωτας" και η "Αγάπη", με κεφαλαία ή πεζά, περιδιαβάζουν επαναληπτικά στους στίχους· αποπνέουν έναν καημό, μιαν αέναη προσμονή, ένα κίνητρο ζωής. Ο "χρόνος" ως απειλή θανάτου καλεί σε αντίσταση. Στο χρονικό τόξο, το χθες εξωραΐζεται, το τώρα κουβαλάει σκουριά κι αλήθεια, το "αύριο" υπόσχεται.
Στο κεφάλαιο "Καίω την αγάπη στ' άστρο σου" το ποιητικό περιβάλλον παραλλάσσεται μορφικά. Σε παρόμοιο θεματικό καμβά ο λόγος τιθασεύεται με μέτρο και ρίμα. Μεταμοντέρνα, η άφραγη ελευθερία της σύγχρονης γραφής και η δέσμευση της παλαιικής τεχνικής ζυμώνονται σε γοητευτικό αμάλγαμα. Οι τολμηρές μεταφορές παραμένουν. Το άδηλο "αύριο" προεξάρχει.
Η συλλογή απηχεί την ώρα, που η ώριμη ύπαρξη διαθέτει ακόμη ορίζοντα εμπρός. Στην κόψη που καταλαγιάζει ο καλπασμός, μα η "προσδοκία" ακόμη γνέφει. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)