ΝΟΤΕΣ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑΣ

Παρουσίαση

Στη νέα ποιητική της συλλογή με τίτλο «Νότες Νοσταλγίας», από την πρώτη αναφορά: «Ανάσα ψυχής... η γραφή, ταξίδι στο πριν, το τώρα, το μετά, σεργιάνι στ' όνειρο, μελωδία φωτός, καταφυγή», διαφαίνεται η σχέση που έχει η αξιότιμη και αξιόλογη ποιήτρια κ. Γιόλα Αργυροπούλου-Παπαδοπούλου με τη γραφή, την ποίηση και κυρίως με τον τρόπο απεικόνισης της ζωής.
Η ερίτιμη δημιουργός ζωγραφίζει όσα απεικονίζουν τη ζωή της. Προβάλλει, μ' έναν εντελώς προσωπικό τρόπο, σκηνές, πρόσωπα, καταστάσεις. Συνοδεύει τις σκέψεις της μελωδικά, με «νότες» νοσταλγικού λόγου, με τρόπο γλαφυρό και παιγνιώδη, όπως θα 'λεγε ένας καλοπροαίρετος παρατηρητής, κάτι που θεωρώ πως η ίδια γνωρίζει αριστοτεχνικά.
Γράφει μ' έναν λόγο πλημμυρισμένο από την αθωότητα ενός χαρισματικού παιδιού, αυτού του όμορφου συνανθρώπου, που συμπορεύεται μαζί μας, άλλοτε προτρεπτικά κι άλλοτε αποτρεπτικά. Έχω την αίσθηση ότι έτσι εκφράζεται η ανάγκη για προσφυγή στο προσωπικό καταφύγιο μιας ενήλικης, μάλιστα ιδιαίτερα καλλιεργημένης πνευματικά πανεπιστημιακού και δη Καθηγήτριας της Κλασικής Φιλολογίας, δημιουργού, που δεν αποστασιοποιήθηκε, ως φαίνεται, από 'κείνη την ευτυχισμένη περίοδο της ζωής της, την οποία έζησε μέσα στην αγκαλιά του ιδιαίτατα προστατευτικού οικογενειακού, φιλικού και κοινωνικού περιβάλλοντός της. Φαίνεται ότι τούτο είναι το προσωπικό της καταφύγιο, το «φίλτρο» αυτοπροστασίας της και είναι πάρα πολύ σημαντικό για την ίδια, ως διέξοδος διαφυγής, κάθαρσης... Προφανώς φαίνεται ότι, έμμεσα και ευγενικά, προτρέπει και τον αναγνώστη της να νοσταλγήσει και ο ίδιος, να αναβιώσει μνήμες, να επαναπροσδιοριστεί με βάση τις υγιείς αρχές, με τις οποίες γαλουχήθηκε και μεγάλωσε...
Μ' έναν εύρυθμο, ξεχωριστό λόγο, αναφέρεται στο πολυεπίπεδο οικογενειακό σύμπαν, μας ωθεί στην παρακολούθηση της μουσικής που εκπέμπει η οικογενειακή αρμονία με όλες τις ευχάριστες μελωδικές νότες χαράς, χωρίς να υπολείπεται η γραφή της και σε άλλες, οπτικές εικόνες ζωής και όχι μόνον ακουστικές. Πλούσια τα παιδικά, εφηβικά, νεανικά βιώματα, πάντα συνυφασμένα με τα ιερά σύμβολα για την ίδια και σε προέκταση προτρεπτικά και για μας, είανι οι γονείς, τα παιδιά, οι συγγενείς, αλλά και οι φίλοι, ο έρωτας, οι σπουδές... Πρόκειται ακριβώς για έναν παράδεισο μελωδιών, με μέσον τη γέφυρα επικοινωνίας της ποίησης. Θεωρώ ότι το συγκεκριμένο ποιητικό αντικείμενο όχι μόνο πληροφορεί, αλλά και φιλοσοφεί και διδάσκει... (Μαρίνα Ι. Προμπονά, από την παρουσίαση της έκδοσης)

Περιεχόμενα

Εισαγωγικό σημείωμα
Προσέγγιση της Μαρίνας Ι. Προμπονά
Ένα μινόρε της ψυχής της Ζωής Δικταίου
Ι Μόνο με την Αγάπη
II Στη μνήμη της μητέρας μου
III Γράμμα στον πατέρα μου
IV Πώς θα μπορούσα;
V Μαργαρίτα
VI Για τον γιο μου...
VII Σαν σε όνειρο
VIII Θεσσαλονίκη
IX Ακριβή Ανάμνηση
Χ Αρσάκειο Ψυχικού
XI Ένα αληθινό παραμύθι
XII Οδός Λευκάδος 15...
XIII Ένα βράδυ στην Καστέλλα...
XIV Λαμία
XV «Διάβασέ μου... Πολυδούρη και Καρυωτάκη»
XVI 16 Ιουλίου...
XVII Το ξύλινο γεφυράκι...
XVIII Χριστόδουλος και Μαρία
XIX Λάρισα
XX «Doctor Zhivago»
XXI Για τη σιωπή σου...
XXII Σημειώσεις...
XXIII Οδός Σίνα
XXIV Οδός Ιπποκράτους
XXV Επίγειος παράδεισος
XXVI Σαλαμίνα
XXVII Στον «Κόλπο της Αγάπης»
XXVIII «Τα ράμματα πονάνε»
XXIX Η Μοίρα
XXX Ξέσπασμα
XXXI Στους φυλακισμένους
XXXII Επισήμανση
XXXIII Δεν είναι τραγικό;
XXXIV Αδικία
XXXV Παράπονο
XXXVI Μικρούλι μου
XXXVII Παραινετικό
XXXVIII Προσφορά
XXXIX Μοιραίο
XL Δοξαστικό
XLI Διαδοχή
XLII Ποτέ δεν είναι αργά...
XLIII Πόθος ζωής
XLIV Αποφθεγματικό
XLV Ορισμός της ευτυχίας
XLVI Φινάλε