ΜΙΑ ΤΥΧΑΙΑ ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ

Παρουσίαση

Τα πρόσωπα αυτής της ιστορίας συναντούν τον συγγραφέα-δημιουργό τους, συνδιαλέγονται μαζί του και διεκδικούν το πεπρωμένο τους.
Ποιος αποφασίζει τελικά για την πορεία της ζωής τους;
Ένα προκλητικό παιχνίδι γεμάτο ανατροπές με παίχτες τον αναγνώστη, το συγγραφέα και τους ήρωες του βιβλίου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Το σπίτι μου απέχει πολύ για να με σώσει από την μπόρα. Χωρίς δεύτερη σκέψη μπαίνω σ' ένα σχεδόν εγκαταλειμμένο ξενοδοχείο. Ο μεσόκοπος άντρας πίσω από τη ρεσεψιόν ανασηκώνεται χαμογελαστός. [...] Του ανταποδίδω το χαμόγελο. "Βρέχει πολύ έξω" του λέω, σαν να θέλω να δικαιολογηθώ που τον ενόχλησα βραδιάτικα. "Ναι, είναι ωραία η βροχή. Θέλετε δωμάτιο;" λέει με μία ζωντάνια που δεν ταιριάζει στην ηλικία του. "Για μια βραδιά μόνο" του λέω. "Περιμένετε και παρέα;" με ρωτάει [...] "Όχι, εγώ... για τη βροχή... θέλω να πω... μια βραδιά μόνο... θα ήθελα ένα δωμάτιο στον τελευταίο όροφο, αν είναι δυνατόν...". [...] "Πόσους ορόφους έχετε;" τον ρωτάω. "Θα σας δώσω στον πέμπτο. Είναι καλά εκεί;" "Ναι, είναι μια χαρά". Παίρνει το κλειδί και μου λέει να τον ακολουθήσω. Το χαμόγελο δεν φεύγει ούτε στιγμή από το πρόσωπό του. Παγωμένο χαμόγελο, παγωμένο απ' το χρόνο. "Δεν πιστεύω ν' αυτοκτονήσετε;" με ρωτάει στο ασανσέρ καθώς ανεβαίνουμε. Για λίγο σοβαρεύει, μέχρι που τον διαβεβαιώνω ότι δεν έχω σκοπό να αυτοκτονήσω. Πάλι το χαμόγελο στο πρόσωπό του. Ανοίγει την πόρτα και μου αφήνει το κλειδί". (Απόσπασμα από το βιβλίο)

Η πολυεδρική πρισματικότητα της πρωτοπρόσωπης, συχνά απροσδόκητης αφήγησης από την οπτική των χαρακτήρων, με την αμεσότητα της προφορικής επικοινωνίας, σε συνδυασμό και με την οικονομία της αλληλογραφίας, αποτυπώνει τη σύνθεση μιας ενδιαφέρουσας συλλογής προσωπογραφιών. (Άλκηστις Σουλογιάννη, bookpress.gr, 23/5/2017)