Τζορτζ Όργουελ, ένας συντηρητικός αναρχικός - Σχετικά με το 1984 (2η έκδοση)

To βιβλίο αυτό προτείνουν οι:

Toν/την συγγραφέα αυτόν προτείνουν οι:

Κριτικές για το προϊόν

Ο Όργουελ ήταν μια περίεργη περίπτωση σοσιαλιστή και αριστερού, πάντα επιφυλακτικός, αλλά ριζοσπάστης, «καχύποπτος» και διεισδυτικός. Το 1984 δεν είναι εξάλλου προφητεία. Ήταν περισσότερο «σάτιρα» και κριτική. Εκεί ο Όργουελ επισήμανε κινδύνους και δεν ήθελε να τα βάλει με το σοσιαλισμό και το Αγγλικό κομμουνιστικό κόμμα. Σαφώς, προτιμούσε φιλελεύθερες καπιταλιστικές δημοκρατίες από ολοκληρωτικά καθεστώτα. Επέκρινε τους διανοούμενους και τους πρόσαπτε πολλά: ηγεμονικές τάσεις, πρακτικές χειραγώγησης και επιθυμίες για ολοκληρωτισμό. Η σκέψη του Μισεά είναι δύσκολη. Ο ακροαριστερός Μισεά εισάγει την οργουελιανή σκέψη στη Γαλλία, γιατί τη θεωρεί ανατρεπτική κατά του Συστήματος. Ταυτοχρόνως, με αφορμή την εισαγωγή και παρουσίαση του Όργουελ, ο Μισεά αναπτύσσει και τη δική του κριτική: μια κριτική του ορθόδοξου μαρξισμού, μια κριτική της ευρύτερης αριστεράς, της εξουσίας, της κοινωνίας, μια κριτική του καπιταλισμού. Υπάρχουν διάφορες αντιμετωπίσεις στο έργο του Όργουελ: να λάβουν υπόψη τους τον «αντικομουνιστή Όργουελ» των δύο τελευταίων έργων, να τον υποτιμήσουν ως έναν ήσσονα φιλόσοφο και συγγραφέα, να τον μελετήσουν σφαιρικά. Ο Όργουελ είχε αποκαλέσει τον εαυτό του συντηρητικό αναρχικό (για την ακρίβεια, Τόρη αναρχικό), χωρίς να σοβαρολογεί. Δεν ήταν σίγουρα αναρχικός, είχε όμως αναρχικά στοιχεία, ενώ μεταστράφηκε σε σοσιαλιστή, όταν ήρθε σε επαφή με τους λαϊκούς ανθρώπους, εργάτες στις αποβάθρες του Γουίγκαν και γνώρισε τις συνθήκες ζωής τους. Πάντα ήταν μες στα πράγματα της αποχής, ως ετερόδοξος σοσιαλιστής, συντηρητικός αναρχικός, κριτικός συντηρητικός. Στην Ισπανία, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου, εξέφρασε συμπάθεια προς τους αναρχικούς.