Στη γη είμαστε πρόσκαιρα υπέροχοι

To βιβλίο αυτό προτείνουν οι:

Toν/την συγγραφέα αυτόν προτείνουν οι:

Κριτικές για το προϊόν

Αρκετά επιτηδευμένη γραφή, που ενώ από τη μία με μαγνήτιζε από την άλλη με πετούσε συναισθηματικά εξω από κάθε επαφή με το έργο. Ίσως να οφειλόταν στην υπερβολική προσπαθεία του συγγραφέα, δεν ξέρω. Πάντως το βρήκα άρτιο και όμορφα δομημένο.

Ακριβώς επειδή ειμαστε (επιπλέον) και πρόσκαιρα εφήμεροι, καλό θα ήταν να διαλέγουμε (εγώ, δηλαδή) με μεγαλυτερη προσοχή σε ποια βιβλία αφιερωνουμε ενέργεια και χρόνο, γιατι τελειωνουν και τα δύο. Ο συγγραφέας ειναι ποιητής, ξεκάθαρα. Το αποδεικνυει εδώ, το απέδειξε περιτρανα με την εξαιρετικη συλλογή που κυκλοφόρησε ταυτοχρονα με αυτο το μυθιστορημα, που πέρασε και δεν άγγιξε.

Εξαιρετική αφηγηματική τεχνική! Συγκλονιστική αποτύπωση του ψυχισμού του συγγραφέα, μιας και είναι αυτοβιωματικό. Λυρικό και σπαρακτικό. Αντιπροσωπευτικό δείγμα της λογοτεχνίας της μετανάστευσης. Μάλλον εν τέλει αποπνέει αισιοδοξία. Ο ήρωας-συγγραφέας παρόλα τα βάσανά του καταφέρνει να βγει νικητής και να υποστηρίξει πλήρως τις προσωπικές του επιλογές αλλά και να γίνει επίσης ένας εκπληκτικός και επιτυχημένος λογοτέχνης από νεαρή ηλικία.

Ίσως ο ιδιαίτερος αυτός τίτλος να σε προετοιμάζει για όλη την ποιητικότητα που πρόκειται να ακολουθήσει στο βιβλίο. Από τη μέση και εφεξής είναι σαν να ακολουθεί ένα δεύτερο μισό, όχι άσχετο με το προηγούμενο, αφού ο κεντρικός ήρωας ξεδιπλώνεται περίτεχνα μέσα από συμβολική γραφή και εξεζητημένη. Ασυνήθιστα βιωματική και βιογραφική εξιστόρηση, που στην αρχή της είναι άχρονη και με “άναστρο ουρανό”, όπως λέει κι ο ίδιος ο συγγραφέας. Δύσκολα βρίσκεις ποιο είναι το όριο αυτής της ιστορίας, ίσως όπως ακριβώς η αναζήτηση του εαυτού δεν τελειώνει σε μερικές σελίδες, αλλά έχει αέναη μορφή. Η αφηγηματική δομή που περιγράφεται στην εισαγωγή ως kishotenketsu επιτυγχάνει πράγματι, με την απουσία της σύγκρουσης, να εξελίξει την ταυτότητα ενός πρόσφυγα, του “κίτρινου αγοριού” σε έναν ξεχωριστό συγγραφέα που αφετηρία του είναι η απεύθυνση στην αναλφάβητη μητέρα του. Αν και στο πρώτο μέρος, σχεδόν ως τη μέση του βιβλίου, οι λεπτομερείς περιγραφές μπορεί και να κουράσουν, στη συνέχεια αναδύεται ένας οραματισμός και ποιητικότητα χωρίς αυταπάτες για την ετερογενή ταυτότητά του. Η γλυκόπικρη γεύση του γέλιου της μητέρας του, ανάμικτο με τον καπνό του τσιγάρου και τις μυρωδιές του κέντρου περιποίησης που εργάζεται παράνομα, αποτελούν εικόνες της ψυχοσύνθεσης του μικρού κίτρινου αγοριού, του οποίου το όνομα διαβάζουμε σε όλο το βιβλίο μόνο μια φορά. Ένα όνομα που προφέρεται από τον πρώτο του εραστή χωρίς ίχνος τρυφερότητας. Στο υπόλοιπο παραμένει ο Μικρός Σκύλος.