ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΑΠΡΙΛΗΣ

Παρουσίαση

«Πάντα ήθελα να γράψω ένα θρίλερ, δηλαδή, ένα αιματοβαμμένο αστυνομικό μυθιστόρημα με κατά συρροήν δολοφόνους και τερατώδη εγκλήματα. Και βρήκα τα απαραίτητα συστατικά στην ιστορία της χώρας μου: μια εμπόλεμη ζώνη, μια γιορτή θανάτου όπως είναι η Μεγάλη Εβδομάδα, μια πόλη που κατοικείται από φαντάσματα. Τι άλλο ήθελα; Τις δολοφονίες ερευνά ο αντιεισαγγελέας πρωτοδικών Φέλιξ Τσακαλτάνα Σαλντίβαρ. Του αρέσει να τον αποκαλούν έτσι, με τον πλήρη τίτλο του. Ο εισαγγελέας Τσακαλτάνα δεν έχει κάνει ποτέ τίποτα κακό, δεν έχει κάνει ποτέ τίποτα καλό, δεν έχει κάνει ποτέ τίποτα που να μην ορίζεται σαφώς από τον κανονισμό λειτουργίας της υπηρεσίας του. Αλλά τώρα πρόκειται να γνωρίσει τη φρίκη. Και η φρίκη δεν έχει διαβάσει τον ποινικό κώδικα. Πάντα ήθελα να γράψω ένα μυθιστόρημα γι' αυτά που συμβαίνουν όταν ο θάνατος γίνεται ο μοναδικός τρόπος ζωής. Και να το!» (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Φαίνεται πως ο Μάριο Βάργας Γιόσα, ο μεγάλος Περουβιανός, ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του λατινοαμερικανικού λογοτεχνικού μπουμ στη δεκαετία του '60, υποψήφιος εδώ και χρόνια για το Νομπέλ, έχει ρίξει γερούς σπόρους στην πατρίδα του. Αυτό συνάγεται από την εμφάνιση στο προσκήνιο του νεαρού στην ηλικία Σαντιάγο Ρονκαλιόλο (Λίμα, 1975), ο οποίος με τον Κόκκινο Απρίλη δείχνει τη συγγραφική του δεινότητα και φανερώνει την ικανότητά του να καταπιάνεται με μεγάλα θέματα, να κολυμπάει στα βαθιά νερά και να τα βγάζει πέρα. Το μυθιστόρημά του, ένα εξόχως πολιτικό βιβλίο, είναι κυρίως ανατομία της πρόσφατης ιστορίας του Περού. Σε αυτό εξετάζει τη φιλοσοφία της μαοϊκής οργάνωσης "Φωτεινό Μονοπάτι" που άκμασε τη δεκαετία του '80, βυθίζοντας τη χώρα στο χάος, δίνοντας προσχήματα στην εξουσία να προβαίνει σε αυθαιρεσίες και να καταλύει τα ανθρώπινα δικαιώματα των πολιτών ταυτόχρονα πραγματεύεται τη βία με την οποία οι αρχές αντιμετώπιζαν τους υπόπτους για συμμετοχή σε έκνομες πράξεις.
Η δράση του τοποθετείται στο Αγιακούτσο (στο πανεπιστήμιό του, ο Αμπιμαέλ Γκουσμάν, ή πρόεδρος Γκονσάλο, μετέπειτα ηγέτης του "Φωτεινού Μονοπατιού", δίδασκε Φιλοσοφία), τον Μάρτιο και τον Απρίλιο του 2000, πριν από τις εκλογές, έτος που η οργάνωση έχει σχεδόν διαλυθεί μετά τη σύλληψη των ηγετικών της στελεχών, αλλά και έτος εκδίωξης - λίγο αργότερα - από την εξουσία του ανθρώπου που κατόρθωσε, με βία και τρόμο, να την εξαρθρώσει, του προέδρου Αλμπέρτο Φουχιμόρι, ο οποίος κυβέρνησε ως δικτάτορας και μπλέχθηκε σε ποικίλα σκάνδαλα. (ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΦΙΛΙΠΠΟΥ, ΤΟ ΒΗΜΑ, 9/12/2007)