ΨΗΛΗ ΣΗΚΩΣΤΕ ΣΤΕΓΗ, ΞΥΛΟΥΡΓΟΙ
ΣΙΜΟΡ, ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
SALINGER JEROME-DAVIDΚωδ. Πολιτείας: 2250-4963
Παρουσίαση
[...] Ο Σίμορ έχει εδώ και καιρό αυτοκτονήσει. Το πεζό "Σίμορ, συστατικά στοιχεία" είναι η ελεγειακή ανάκληση του προσώπου του απόντος. Πολύ περισσότερο ωστόσο συγκροτεί ένα συγκλονιστικό πορτρέτο του συγγραφέα, του κάθε συγγραφέα. Ο Σίμορ γίνεται εκμαγείο απ' όπου ο αδελφός του εξορύσσει όλη τη συγγραφική παθολογία, αρχής γενομένης από τον εαυτό του. Μολονότι η κύρια πρόθεση του αφηγητή, να αποδώσει δηλαδή πεζογραφικά τη φυσιογνωμία του Σίμορ, προσιδιάζει σε επικήδειο, οι δυσχέρειες με τις οποίες αντιμετριέται κατά την τέλεση του εγχειρήματός του, συντείνουν σε μια εξόχως δαιμονική αυτοαναφορικότητα. Η γραφή ζυγιάζεται διαρκώς ανάμεσα στην οδύνη για το διαφυγόν, νεκρό γαρ, αντικείμενό της και στην ηδονή του γράφοντος από το αντικαθρέφτισμά του στο στερέωμα των σελίδων.Εκείνο που κυρίως παρεμποδίζει τον αφηγητή στο σκιαγράφημα του Σίμορ δεν είναι ο πόνος της απώλειας, αλλά, αντιθέτως, η χειμαρρώδης ευφορία που τον διακατέχει τις στιγμές που γράφει για εκείνον. Ευφορία ασύνδετη με τα μνημονικά θραύσματα που σταχυολογούνται, καθότι απόρροια της εξαιρετικά διεγερμένης ματαιοδοξίας τού αφηγητή στην προοπτική όλων όσα φιλοδοξεί να πει για τον αυτόχειρα αδελφό του. Η λαγνεία του για το αυτοείδωλό του ως συγγραφέα υποσκελίζει και υπονομεύει την επιθυμία του να παραστήσει με λέξεις τον αδελφό του ως "ενσώματη" παρουσία. Επίνοια του κειμένου δεν είναι τελικά το πένθος, αλλά η φιλαυτία. [...] Και στις δύο νουβέλες ο Σίμορ αναφαίνεται ως πρόσωπο ιδεατό, όμως μόνο στη δεύτερη, με την οιονεί δοκιμιακή χροιά, υποδηλώνεται η ισχύς του επί του γράφοντος. Ο επιδεικτικά αμήχανος βιογράφος διαπιστώνει πως σελίδα τη σελίδα ο αδελφός του παίρνει στη σκέψη του οικείες διαστάσεις, γίνεται συνεπώς τόσο πελώριος που καμία σελίδα γραφομηχανής δεν τον χωρά. Μην μπορώντας να γράψει για εκείνον, γράφει για την αδυναμία του να γράψει για εκείνον. Ενας μπορχεσιανός φαύλος κύκλος. Τελικά ο συγγραφέας τού Σάλιντζερ γράφει για το μοναδικό θέμα που τον κατακαίει, τον εαυτό του. Μετατρέποντας τις σελίδες του σε κάτοπτρο αυτοθαυμάζεται ασυστόλως, αψηφώντας τον άμεσο κίνδυνο να λάβει η αφήγησή του την «ανεπισημότητα εσωρούχου». Ακόμα και στα σημεία όπου σαν αντίβαρο της οίησης προτείνεται η άλλη της όψη, η αυτοϋποτίμηση, δηλαδή, και η ταπείνωση της απογύμνωσης, ο αφηγητής είναι αρκετά ειλικρινής για να παραδεχθεί ότι δεν γράφτηκε ποτέ εξομολογητικό χωρίο «που να μη βρομούσε έστω και λίγο απ' την περηφάνια του συγγραφέα για την εγκατάλειψη της περηφάνιας του». Πέρα από την όποια υποκριτική του δεινότητα που του επιτρέπει να μεταμφιέζει την αγερωχία σε ατυφία, κάθε έντιμος συγγραφέας θα φτάσει κάποτε να αναρωτιέται πώς γίνεται και «δεν είμαστε ακόμα πιο δειλοί στο χαρτί απ' όσο είμαστε ήδη». (Λίνα Πανταλέων, Ελευθεροτυπία, Βιβλιοθήκη, 21/5/2010)
Toν/την συγγραφέα αυτόν προτείνουν οι:
lol, kitrinos, eraserhead, alkis73, silv3r, sharpblad3, MTSEKE, Κατερινα Μαρκουίζου, dimitris87, geopap1984, gregan, mitsost, sophiakotsi, AlexYal, papanikontΚριτικές για το προϊόν
Δεν υπάρχουν κριτικές για αυτό το προϊόν.
Παρακαλούμε συνδεθείτε για να γράψετε μία κριτική.