ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΚΟΥΤΙ

Παρουσίαση

Ο γάμος της Ιλάνα και του Άλεξ καταλήγει σε ένα οδυνηρό διαζύγιο. Μετά από επτά χρόνια απόλυτης σιωπής η Ιλάνα αποφασίζει να γράψει στον πρώην άντρα της για να τον ενημερώσει για την προβληματική συμπεριφορά του γιου τους Μπόαζ και να ζητήσει τη βοήθειά του. Είναι η αρχή ενός συναρπαστικού μυθιστορήματος, όπου ο Άμος Οζ αφηγείται την ιστορία μιας μεγάλης αλλά χαμένης αγάπης μέσα από μια σειρά σοβαρών και ειρωνικών, κωμικοτραγικών και απεγνωσμένων, τυπικών αλλά και βαθιά ερωτικών επιστολών, απεικονίζοντας ταυτόχρονα την πραγματικότητα της ισραηλινής κοινωνίας, λίγα χρόνια μετά τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ. [...] (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Το μαύρο κουτί", όπως ο ίδιος ο ισραηλινός συγγραφέας Άμος Οζ έχει αποκαλύψει, εξελίχθηκε σε επιστολικό μυθιστόρημα επειδή έτσι το θέλησαν οι χαρακτήρες του. Η Ιλάνα, μια γυναίκα σιβυλλικής έμπνευσης, αποφασίζει ύστερα από επτά χρόνια σιωπής να στείλει γράμμα στον πρώην σύζυγό της Άλεξ, έναν κοσμογυρισμένο και δύστροπο ακαδημαϊκό, προκειμένου να του εκθέσει τις ανησυχίες της για τον γιο τους Μπόαζ, που έχει τη διάπλαση του Σαμψών και μοιάζει "με σκανδιναβική εκδοχή του Ιησού". Ο γιος κάνει κάπως ηχηρά την επανάστασή του και η μάνα γράφει στον Άλεξ, ζητώντας βοήθεια, με απώτερο όμως στόχο να τους φέρει και πάλι κοντά. Ο Άλεξ, που είχε αρνηθεί το παιδί επειδή η Ιλάνα τον απατούσε καθ΄ εκάστη και με συνέπεια, αποφασίζει να απαντήσει και από εκεί και πέρα ο συγγραφέας παραδέχεται πως "χάνει τον έλεγχο".
Μπορεί ένα βιβλίο να αποτυπώσει μύχια συναισθήματα, να τα υποβάλει χωρίς απλώς να τα περιγράψει, να μετατρέψει ένα σκοτεινό πλέγμα ενοχών σε ένα πραγματικό οικογενειακό θρίλερ, αγωνιωδών ρυθμών, με πρόσωπα που χαράζονται στη μνήμη του αναγνώστη; Η απάντηση είναι αναμφίβολα θετική όταν γράφει ο Άμος Οζ. Είναι σαν να γράφουν μαζί, ταυτοχρόνως, ένα παιδί και ένας στρατιώτης, η αλάνα του παιχνιδιού και το πεδίο μάχης συγχωνευμένα. Η πρόζα του διαπρέπει ως προς αυτό και ο ίδιος εξακολουθεί να σαγηνεύει άλλοτε με την ψυχρή του οξύνοια και άλλοτε με την ποιητική του ευαισθησία για τον πεζό λόγο. (ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΜΠΕΚΟΣ, ΤΟ ΒΗΜΑ, 24/10/2010)