Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά

To βιβλίο αυτό προτείνουν οι:

Toν/την συγγραφέα αυτόν προτείνουν οι:

Κριτικές για το προϊόν

Είναι ένα βιβλίο ξεχωριστό από αυτά που διαβάζεις και δεν θέλεις να τελειώσει αν και ώρες ώρες σκέφτεσαι ότι θα μπορούσαν πολλές λεπτομέρειες να λείπουν. Ωστόσο λόγω της μεγάλης γλαφυρότατας , ίσως φλυαρίας ενίοτε, του συγγραφέα νομίζεις ότι βλέπεις ολοζώντανα όσα σου περιγράφει. Μετά τους αιρετικούς δεν με απογοήτευσε καθόλου. Μάλιστα έγινε η αφορμή να διαβάσω ένα εξίσου ενδιαφέρον βιβλίο, αν και σε άλλο μήκος κύματος από όλες τις απόψεις, το "Ο δεύτερος θάνατος του Ραμόν Μερκαντέρ" το οποίο και συστήνω επίσης, με την υποσημείωση όμως ότι είναι πολύ δυσκολότερο στην ανάγνωση.

Ο Παδούρα μάς παραδίδει ένα χορταστικό βιβλίο με κύριο μενού την ιστορία. Ο αναγνώστης ταξιδεύει στη Σοβιετική Ένωση του σταλινικού τρόμου, ακολουθεί τον Τρότσκι σε Τουρκία, Γαλλία, Νορβηγία και τελικά, στο Μεξικό, ενώ παρακολουθεί τα βήματα του Ραμόν Μερκαντέρ από τον Ισπανικό Εμφύλιο μέχρι τη δολοφονία του Τρότσκι. Παράλληλα, ο Παδούρα δεν παραλείπει να περιγράψει την Κούβα μετά τη δεκαετία του 1970, η οποία βυθίζεται στη φτώχεια και την καταπίεση του καθεστώτος του Κάστρο και να φτάνει στο ναδίρ στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 1990, όταν σχεδόν καταρρέει. Η πλοκή είναι πολύ ενδιαφέρουσα, είναι εμφανής η έρευνα που έχει κάνει ο Παδούρα και πραγματικά, είναι ένα βιβλίο που σε κρατάει σε αγωνία. Ωστόσο, όπως οι περισσότεροι Λατινοαμερικανοί συγγραφείς, πέφτει κι αυτός στην παγίδα του βερμπαλισμού, με αποτέλεσμα, σε μερικά (αρκετά) σημεία, να χάνεται η σφριγηλότητα του κειμένου. Θα μπορούσε άνετα να είναι 400 σελ. αντί για 700 σελ. Άλλη αδυναμία είναι το γεγονός ότι ο Παδούρα πολλές φορές περιγράφει την ιστορία όχι μέσα από τις ιστορίες των ηρώων του, αλλά ως μια άλλη Wikipedia. Αυτό θα ήταν καλό για ένα ιστορικό βιβλίο, αλλά όχι για ένα λογοτεχνικό, αφού χάνει σε λογοτεχνικότητα - εκτός κι αν ήθελε να γράψει ένα λογοτεχνικό δοκίμιο, το οποίο, ωστόσο, δεν φαίνεται να συμβαίνει. Γενικότερα, ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο.

Βιβλίο που διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον απ'την αρχή ως το τέλος, έστω κι αν ο συγγραφέας προσπαθεί να φωτίσει την ανθρώπινη πλευρά ενός κατά συρροήν δολοφόνου, στο εγκληματικό παρελθόν του οποίου μόνο νυξεις κάνει...

Απολαυστικότατο. Ίσως με περισσότερο λεπτομερείς περιγραφές από ότι αντέχει ένας κοινός αναγνώστης, αξίζει όμως το ταξίδι.

Έχω την αίσθηση ότι θα μπορούσε να είχαμε ένα άριστο μυθιστόρημα αν μπορούσε κανείς να υποχρεώσει το συγγραφέα να ξαναγράψει το ίδιο μυθιστόρημα με τον περιορισμό να μην ξεπεράσει τις 300 σελίδες. Η φλυαρία του δεν έχει όρια. Κλασσικό μειονέκτημα πολλών νοτιαμερικανών. Το βιβλίο είναι ένα κατηγορώ για τον Σταλινισμό. Αποδίδει πολύ καλά το κλίμα της εποχής και στον πυρήνα του έχει ποιότητα.