ΤΟ ΦΑΡΑΓΓΙ

Παρουσίαση

Ο Αργύρης Λιόδης ούτε στη μέση του πουθενά, δίχως ξένα αφτιά παρόντα, μπορούσε να φωνάξει τα ονόματα των έξι, να τους σιμώσει μαζεμένους, να τους κοιτάξει επιτέλους κατάματα, για να λάβει τη δύναμη και να τολμήσει έστω δυο λόγια για τα ξερά γεγονότα.
Δυο λόγια για τα ξερά γεγονότα δεν επιχείρησε ούτε σε αργοπορημένες επιστολές, γιατί στο παρελθόν όποτε λιποψυχούσε και ήθελε να τους τα γράψει, τελικά λιποψυχούσε και στην ιδέα του γραμμένου χαρτιού.
Θα του έλειπαν και τα βλέμματά τους μόλις μάθαιναν, κι αυτός είχε την ελπίδα και την ανάγκη να κουρνιάσει στα μάτια τους. Αλλά επί είκοσι εννιά χρόνια έξι άλλα ζευγάρια μάτια τον εμπόδιζαν, όλα σκοτεινές κόπιες του συμβολαίου με τις εφτά, μαζί με τη δική του, υπογραφές, να μην πατηθεί ο όρκος σιωπής εκείνης της νύχτας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Από άποψης τεχνικής το νέο βιβλίο της Ιωάννας Καρυστιάνη είναι ένα μικρό κόσμημα, ένα κέντημα με πολλές κλωστές και άπειρους κόμπους. Καταρχάς, είναι η γνωστή γλώσσα της συγγραφέως, που συσσωρεύει πολλές λεπτομέρειες απανωτά στην ίδια πρόταση ή στην ίδια παράγραφο, σε ένα προφορικό ιδίωμα που μιλάει τα καθημερινά ελληνικά, αλλά τόσο δουλεμένα, που φαίνονται φυσικά ενώ είναι έντεχνα. Κι εδώ ακόμα περισσότερο ο λόγος της είναι προσαρμοσμένος στα κρητικά βουνά, καθώς ντόπιες λέξεις αλλά κυρίως το κρητικό χρώμα στον ρυθμό, στον επιτονισμό, αντιλαλούν σε πλείστες σελίδες.
Κι έπειτα, η πορεία των επτά μεσήλικων αδελφιών, της χανιώτικης οικογένειας Λιόδη, τεσσάρων ανδρών και τριών γυναικών, μέσα στο φαράγγι, σαν μάζωξη μιας γενιάς που έχει τόσα να θυμηθεί, συναιρεί το παρόν με το παρελθόν, την κοινή οδοιπορία με τις πλείστες μνήμες, τη ζωή του καθενός με όσα τους συνδέουν κι ίσως τους χωρίζουν. Ο χρόνος πάλλεται σε μια διαρκή ταλάντωση, οι επτά γίνονται ένα κι ύστερα χωρίζουν, ξανασμίγουν στο τώρα αλλά και στο χθες, η ιστορία σαν ποτάμι ενώνεται και πάλι χωρίζει σε παραπόταμους και ρυάκια. (Από κείμενο του Γιώργου Ν. Περαντωνάκη στο BookPress.gr, 1/2/2016)