ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥ

To βιβλίο αυτό προτείνουν οι:

Κριτικές για το προϊόν

Το βιβλίο παρουσιάζει τις "περιπέτειες" του Νικόλα, ενός Έλληνα της Μικράς Ασίας, που ενώ έφευγε με την οικογένειά του κατά την καταστροφή της Σμύρνης, τον συνέλαβαν οι Τούρκοι και τον έβαλαν στα τάγματα εργασίας. Τις αφηγήθηκε ο ίδιος στον συγγραφέα, ο οποίος τις μετέγραψε με δημιουργικό τρόπο και μιλά για το έργο στο επίμετρό του.
Έχει πολλές ομοιότητες με τα "Ματωμένα χώματα", που διάβασα πρόσφατα, αν και αυτό είναι πολύ μικρότερο, με τη μεγάλη διαφορά ότι εδώ ο "ήρωας" αναγκάστηκε να υποδυθεί τον Τούρκο ή έστω τον μουσουλμάνο για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Αντί μιας δικής μου, προσωπικής κριτικής:

Είναι ένα δυνατό κομμάτι πού η μεγαλύτερη αρετή του είναι ότι το θέμα ισορροπεί τελείως με τη μορφή. Ακόμα και στα σημεία που στο κύριο πρόσωπο της ιστορίας, τον αιχμάλωτο, συσσωρεύονται όγκοι από συναισθήματα που πρέπει να εκφρασθούν, ο συγγραφεύς κατορθώνει, χωρίς να παρασυρθεί, να κρατήσει τη λιτή του έκφραση η οποία κυριαρχεί. Να αποβάλει από μια ολόκληρη τραγωδία κάθε περιττό και να τακτοποιεί το υλικό του με την τάξη που δίνει το ταλέντο. Οι 70 σελίδες του είναι από τις καλύτερες που έχουν γραφτεί τα τελευταία χρόνια στα ρωμέικα.

ΗΛΙΑΣ ΒΕΝΕΖΗΣ, Ταχυδρόμος, 14 Ιουνίου 1929

Η ιστορία ενός αιχμαλώτου, ξεχωρίζει για την απλότητά της.

ΑΡΙΣΤΟΣ ΚΑΜΠΑΝΗΣ, Ιστορία της Νέας Ελληνικής Λογοτεχνίας

Η «Ιστορία ενός αιχμαλώτου», του Στρατή Δούκα, είναι ένα κλασικό νεοελληνικό κείμενο. Στο μέγεθος μιας μεγάλης νουβέλας ο Σ. Δ. έχει λακωνικά συμπυκνώσει τη δραματική περιπέτεια ενός νεαρού Μικρασιάτη που αιχμαλωτίζουν οι Τούρκοι στο λιμάνι της Σμύρνης. Αυτό που ξαφνιάζει σήμερα είναι η γραφή του Στρατή Δούκα. Άμεση, λιτή, «δαγκωτή», δεν έχει τίποτα από το συγκινησιακό φόρτο ορισμένων συγγενών θεματικά γραφτών της γενιάς του ’30. Πόσο μακρυά είμαστε από τη λυρική καλλιγραφία ενός Βενέζη. Πόσο πιο κοντά στη σύγχρονη δεκτικότητά μας είναι π.χ. αυτή η λιτότατη αρχή της Ιστορίας του Δούκα. Σε τρεις μονάχα φράσεις καταδηλώνεται υπαινικτικά ολόκληρη η μεγάλη τραγωδία. Εθνική, οικογενειακή, ατομική. Κι αυτή η περιεκτική, η πρωτοποριακή για την εποχή της γραφή, δεσπόζει με την αμεσότητά της, ως το τέλος. Το κείμενο αυτό του ’29 είναι αρκετό για να ανεβάζει το συγγραφέα στην πρώτη πρώτη γραμμή.

ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, Τα Νέα, 23 Ιουλίου 1977