Η ΣΟΝΑΤΑ ΤΟΥ ΣΕΛΗΝΟΦΩΤΟΣ

To βιβλίο αυτό προτείνουν οι:

Toν συγγραφέα αυτόν προτείνουν οι:

Οι αναγνώστες του βιβλίου έγραψαν

Στη 'Σονάτα του Σεληνόφωτος', ο Γιάννης Ρίτσος συγκροτεί παρουσίες που αντανακλούν στο χώρο & στο χρόνο, φέρει μνήμες εντός των 'ερειπίων': η γυναίκα και ο νέος, η ενοχική, στα όρια του ερωτικού, εξομολόγηση της γυναίκας στον νέο, εκεί όπου προβάλλουν φωνές, προσλήψεις & ταυτότητες που αίρονται, μαρτυρίες ενός βίου που παλινδρομεί-μετατοπίζεται μεταξύ έκκλησης & δια-κράτησης: η δική της 'επ-ανάσταση' είναι η απεύθυνση σε έναν νέο-'είδωλο' που 'γεννά', που 'παράγει' αυταπάτες.. Μεταξύ επάλληλων μονολόγων, η γυναίκα (το γίγνεσθαι της βιωματικής θηλυκότητας, θήλυ που κινείται μεταιχμιακά, απροσδιόριστα έτοιμο), 'μυείται' σε μία ντεριντιανή 'μεταφυσική της παρουσίας', αναπλαισιώνει την διαδικασία 'ανατροφοδότησης' της ιστορίας, καλεί ενώπιον του 'δόκιμου' Νόμου:'Άφησε με να ρθω μαζί σου''.. Ο χρόνος του ρήματος 'αφήνω' φέρει τις συνδηλώσεις-συνηχήσεις ενός τώρα που επι-μένει, που ανα-ζητεί.. Έμπροσθεν του Ριτσικού ποιητικού λόγου, ανακύπτουν τα χάσματα.. Ο Γιάννης Ρίτσος, θέτει, εντός ποίησης-ιστορίας δύο πρόσωπα ή και μία αφήγηση: η αφήγηση της γυναίκας καθίσταται ΄τόπος', αναπαράσταση του οικείου & του ανοίκειου, πρόσωπο δίχως το 'μύθευμα', με την λέξη-λόγους της αναζητούμενης 'επικουρίας', ενώπιον της ιστορίας που δύναται να αναπαραχθεί και σε ένα μείζον πλαίσιο: Νέος.. Νέος που 'ξεγελά'.. Η 'Σονάτα του Σεληνόφωτος', επανεγγράφει όρια και προβολές ορίων, προσλαμβάνοντας τις όψεις μία ιδιαίτερη 'εκθετική αξία' (Walter Benjamin): εξορία & έξις της απεύθυνσης, του 'παιγνίου' με και δίχως την αναγνώριση του υψηλού..