ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ

To βιβλίο αυτό προτείνουν οι:

Toν/την συγγραφέα αυτόν προτείνουν οι:

Κριτικές για το προϊόν

Στη 'Ρωμιοσύνη' του, ο Γιάννης Ρίτσος, δεν φέρει απλώς την σήμανση ή τις σημάνσεις της 'Ρωμιοσύνης', αλλά διερωτάται για τα όρια της.. Για την οριακότητα της ίδιας της ποίησης, που 'διαπερνώντας' & 'ρηγματώνοντας την 'Ρωμιοσύνη' την προσδοκά παράλληλα: ''Ετούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν την σιωπή, σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια, σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τ' αμπέλια του, σφίγγει τα δόντια. Δεν υπάρχει νερό. Μονάχα φως.Ο δρόμος χάνεται στο φως κι ο ίσκιος της μάντρας είναι σίδερο''.. Στις απολήξεις της ελληνικής ιστορίας της δεκαετίας του 1940, η 'Ρωμιοσύνη' δια-κρατεί την λέξη και το φαντασιακό, συντίθεται από διάφορα ονόματα, προβάλλει 'πυρετικά' οράματα, καθίσταται 'θυσία' στο βωμό της 'σπερματικής' γης: ''Ετούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν την σιωπή'', γράφει ο ποιητής.. Ο Γιάννης Ρίτσος συνθέτει την 'Ρωμιοσύνη' ως πληγή και ΄μορφή' εντός ιστορίας, όριο μεταξύ πάθους και φόβου, ανάδυση και πλαισίωση του ελλειπτικού συγκείμενου: ''αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο''.. Στο δίκιο της γραφής, της πράξης.. Στο λυτρωτικό και στο αλύτρωτο, σε ένα δίκιο που δύναται να 'διασπαστεί' σε επιμέρους τμήματα: οικείος και ανοίκειος άρτος, λέξη, ποιητικός λόγος που 'μυρίζει' πρόχειρη ταφή, προσμονή, ανάκληση από και για τον συμβολισμό ('να σημάνουν την ανάσταση'), πεδία του καθημερινού.. Μία 'ανάσταση'(το προσδοκώμενο 'θήλυ') που εγκολπώνει και εγκολπώνεται την 'Ρωμιοσύνη'.
Στην Ριτσική 'Ρωμιοσύνη' οι 'νεκροί γίνονται φαντάσματα', όπως το θέτει ο Βάλτερ Μπένγιαμιν.. Σε μία 'Ρωμιοσύνη' όπου 'όλοι διψάνε. Χρόνια τώρα'..