ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΚΑΙΕΙ

To βιβλίο αυτό προτείνουν οι:

Toν/την συγγραφέα αυτόν προτείνουν οι:

Κριτικές για το προϊόν

'Το φως που καίει' του Κώστα Βάρναλη διακρίνεται για το σαρκαστικό ύφος και τις εκφάνσεις της κοινωνικής κριτικής, για το ευρύτερο 'παίγνιο' με τις ιδέες, με τα πρόσωπα που δεν ανήκουν πουθενά παρά στη 'λέξη' και στις 'ενσαρκώσεις' της.. Μεταξύ μαρξικού διαλεκτικού υλισμού (ο Μαρξισμός όχι ως αντι-γραφή αλλά ως δημιουργικό εύρος) & χριστιανικής παράδοσης-γενεαλογίας, ο Κώστας Βάρναλης προσφέρει δείγματα μίας ποιητικής γραφής που αναπαριστά το βίωμα, που διαμεσολαβεί θεϊκά & ανθρώπινα πάθη, που αναζητεί το 'αδό-κιμο', ή αλλιώς, την 'αδό-κιμη' κοινωνική μεταβολή.. Μεταξύ Προμηθέα & Ιησού, ο Μώμος-ποιητής, το προσωπείο της παράθεσης και της αντιπαράθεσης, της ιστορίας, της δια-πάλης πάνω στις πλαισιώσεις του ορίου: με τον τρόπο της, η Βαρναλική ποίηση αναφέρει πως 'ένα άλλο δίκιο είναι εφικτό', το δίκιο της 'ενόρασης', της 'μήτρας' που 'γεννά' τις 'Κόρες' της προειδοποίησης.. Μεταξύ Ιησού, Προμηθέα και Μώμου, οι ανθρώπινες προσδοκίες, το αίμα, η διάστικτη μεσσιανικότητα, οι 'πύρινοι΄ λόγοι, η δυνατότητα 'απε-λευθέρωσης' από τα 'δεσμά' του Νόμου. Ο Μώμος αναζητεί την επ-ανάσταση του λαού, του ορατού και του 'αόρατου' πλήθους.. Ο ποιητής εντοπίζει τις 'ρίζες' της ιστορίας, προσδιορίζοντας παράλληλα μία διάστικτη ποιητική αισθαντικότητα: τους 'Πόνους της Παναγίας' για τον υιό της, τους πόνους της ίδιας της μήτρας εντός χρόνου, τους 'πόνους' της ίδιας της παράδοσης, ωσάν ο θρήνος και ο πόνος όλων των Παναγιών-μητέρων ανά την ελληνική επικράτεια και ευρύτερα, να συμπυκνώνεται σε μία ιδιαίτερη Βαρναλική ποιητική στιγμή: οι 'Πόνοι της Παναγίας'.. 'Το Φως που καίει' συνιστά ένα ιδιαίτερο δείγμα ποιητικής καινοτομίας-ριζοσπαστισμού που εγκαθιστά τον ποιητή στο κέντρο της προσοχής των ελληνικών γραμμάτων..