ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ

Παρουσίαση

«Κάθομαι εδώ στο παράθυρο κοιτάω τους διαβάτες
και κοιτάζομαι μέσα στα μάτια τους. Θαρρώ πως είμαι
μια σιωπηλή φωτογραφία, μες στην παλιά κορνίζα της,
κρεμασμένη έξω από το σπίτι, στο δυτικό τοίχο,
εγώ και το παράθυρό μου.
Κοιτάζω κάποτε ο ίδιος
ετούτη τη φωτογραφία με τα ερωτικά, κουρασμένα της μάτια -
ένας ίσκιος αποκρύβει το στόμα η επίπεδη λάμψη από το τζάμι της κορνίζας,
στιγμές-στιγμές, αντίκρυ στο λιόγερμα ή στο φεγγαρόφωτο,
σκεπάζει ολόκληρο το πρόσωπο, κ' είμαι κρυμμένος
πίσω απόνα τετράγωνο φως, χλωμό ή ασημένιο ή ρόδινο,
και μπορώ ελεύθερα να κοιτάζω τον κόσμο
χωρίς κανένας να με βλέπει. Ελεύθερα - και τι να πούμε;
Δεν μπορώ να σαλέψω στην πλάτη μου
ο νοτισμένος ή πυρωμένος τοίχος στο στήθος μου
το ψυχρό τζάμι οι μικρές φλέβες των ματιών μου
διακλαδωμένες μέσα στο γυαλί. [...]» (Από την έκδοση)