ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΕΣ ΑΠΟΛΑΥΣΕΙΣ

Παρουσίαση

Είκοσι πέντε χρόνια μετά το περίφημο Λιγότερο από μηδέν, έργο που σημάδεψε την αμερικανική γενιά της δεκαετίας του '80, ο Μπρετ Ίστον Έλις ασχολείται ξανά με τους ήρωες εκείνου του βιβλίου.
Ο Κλέι, επιτυχημένος σεναριογράφος σήμερα, επιστρέφει από τη Νέα Υόρκη στο Λος Άντζελες για το κάστινγκ της νέας του ταινίας, και σύντομα επανασυνδέεται με τους νεανικούς φίλους του.
Η Μπλερ, πρώην ερωμένη του Κλέι, είναι πλέον παντρεμένη με τον Τρεντ, έναν επιτυχημένο αμφισεξουαλικό μάνατζερ τα πάρτι που διοργανώνουν στο σπίτι τους στο Μπέβερλι Χιλς θυμίζουν ρωμαϊκά όργια. Ο Κλέι συναντά ξανά τον παιδικό του φίλο Τζούλιαν, έναν ανανήψαντα πρώην χρήστη ναρκωτικών, και γνωρίζεται με μια νεαρή ηθοποιό, που είναι αποφασισμένη να κάνει οτιδήποτε προκειμένου να πάρει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία του.
Οι ήρωες του βιβλίου κινούνται σ' ένα περιβάλλον χλιδής αλλά και παρακμής, όπου κυριαρχούν το σεξ, το χρήμα, η αλαζονεία, η προδοσία, η εκδίκηση και η απουσία ηθικών φραγμών. Η σύγχρονη Καλιφόρνια φαντάζει πολύ πιο τρομακτική σε σύγκριση με την ξένοιαστη Καλιφόρνια των εφηβικών τους χρόνων. Οι πλούσιοι έφηβοι της δεκαετίας του '80 βιώνουν την κρίση της μέσης ηλικίας σε μια χώρα που βρίσκεται από καιρό σε κρίση αξιών.
Ένα ατμοσφαιρικό νεο-νουάρ μυθιστόρημα, μια περιήγηση στις σκοτεινές πλευρές της κοινωνίας του θεάματος. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Βλέπουμε πώς άλλαξε ως άνθρωπος ο Κλέι μέσα σε 25 χρόνια. Αυτό αποτυπώνεται κάπως στο πολύ σύντομο αυτό πορτρέτο που γράφει για τον εαυτό του και μοιάζει με σενάριο. Είναι ένα είδος εξομολόγησης απέναντι σ' αυτό που πραγματικά ήταν. Ο Κλέι παραπονιέται. Λέει ότι αυτή δεν ήταν η ιστορία μου, δεν ήμουνα τέτοιο παιδί, είμαι καλύτερος άνθρωπος απ' ό,τι φάνηκε τότε. Βέβαια, στις "Αυτοκρατορικές απολαύσεις" διαπιστώνουμε ότι ο φίλος μας χειροτέρεψε περισσότερο απ' όσο θα μπορούσε να φανταστεί" λέει και χαμογελάει κάπως χαιρέκακα ο Έλις.
Ο ίδιος αποδέχεται πλήρως ότι για τους περισσότερους τα βιβλία του είναι "πορτρέτα μιας εποχής" ή "ομολογίες μιας γενιάς" αλλά δεν προσεγγίζει έτσι τα πράγματα.
"Δεν με ενδιαφέρει καθόλου να μιλήσω για τη γενιά μου, οτιδήποτε κι αν σημαίνει αυτό. Αυτό που με ενδιέφερε είναι ο Κλέι που μεγάλωσε. Ο Κλέι που αντιπροσωπεύει τον πόνο μου. Βέβαια δεν μιλάμε για μια πιστή αυτοβιογραφική αναπαράσταση. Ο Κλέι είναι φτιαγμένος από τα κομμάτια της εσώτερης συναισθηματικής μου ζωής μέσα στα χρόνια. Διερευνώ τις ψυχώσεις μου, τις φαντασιώσεις μου και κάνω τις εμμονές μου μυθοπλασία. Πείτε το θεραπεία, πείτε το ψυχανάλυση, πείτε ότι ο τύπος έχει τα "θεματάκια" του, αλλά εγώ έτσι δουλεύω ως συγγραφέας".
Τον ενοχλεί πάντως που ο Κλέι γέρασε και έγινε πιο διεφθαρμένος.
"Ο Κλέι αυτοπαγιδεύτηκε στον ναρκισσισμό του, έτσι γίνεται βίαιος και εκμεταλλεύεται την εξουσία του, έχει αποδεχθεί πλήρως την υποκρισία και την προδοσία που επικρατεί στον κόσμο".
Ο ίδιος δεν είναι έτσι. "Είμαι νομίζω λίγο πιο κοινωνικός απ' αυτόν και κυρίως δεν μισώ τους πάντες, δεν φοβάμαι τους πάντες".
Τον ρωτάω αν το να είσαι κυνικός είναι τελικά προτέρημα. Μου απαντά τρώγοντας ένα σάντουιτς:
"Απολύτως! Πρέπει να είσαι κυνικός απέναντι στον κόσμο. Ξέρετε, ο κυνισμός είναι ένα καλό πράγμα και μάλιστα υποτιμημένο. Όπως και το να μπορείς να αηδιάζεις με τον ίδιο σου τον εαυτό".
Συναισθήματα υπάρχουν γι' αυτόν;
"Θα έλεγα πως είμαι ένας κυνικός αισθηματίας. Σκεφτείτε τον Φ. Σ. Φιτζέραλντ, "Ο υπέροχος Γκάτσμπυ" είναι ένα από τα πιο κυνικά μυθιστορήματα όλων των εποχών".
Αυτή την εποχή ο Έλις νιώθει ότι περνά μια μεταβατική περίοδο στη ζωή του, βιώνει "την κρίση της μέσης ηλικίας" και ελπίζει ότι οι αγανακτισμένοι της Γουόλ Στριτ "θα καταστρέψουν αυτά τα μαγαζιά της καταστροφής!" που συνέβαλαν στο σβήσιμο του αμερικανικού ονείρου. "Πρέπει όμως να πάω και στο γυμναστήριο" μου λέει και με αποχαιρετά. (Από συνέντευξη του ΜΠΡΕΤ ΙΣΤΟΝ ΕΛΙΣ στον ΓΡΗΓΟΡΗ ΜΠΕΚΟ, ΤΟ ΒΗΜΑ, 13/11/2011)