ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΙ ΓΥΜΝΟ

Παρουσίαση

Τι θυμάσαι όταν σβήνει το φως; Ανήμπορος να επικοινωνήσει με το περιβάλλον του, ο Άλκης αναπολεί τη ζωή του. Τον έρωτα σαν παιδικό σκίρτημα, σαν εφηβική αναστάτωση, σαν ενήλικη επανάσταση όταν γνώρισε τον Ιάσονα και τη Νόρα. Αναζητώντας την ευτυχία, που συχνά βιώνεται στιγμιαία, οι τρεις τους επιχείρησαν από κοινού ένα ταξίδι αυτογνωσίας: ένα ερωτικό τρίγωνο χωρίς ψευδαισθήσεις, κτητικές διαθέσεις και ανόητα πάθη. Τους ένωνε η αγάπη τους για την περιπλάνηση, τη μουσική, τη λογοτεχνία, τη φιλοσοφία. Κάποια στιγμή η Νόρα έφερε στον κόσμο ένα παιδί, και τότε, πιστοί στη στάση ζωής τους, υιοθέτησαν την εξ αδιαιρέτου πατρότητα προκαλώντας τον συντηρητικό περίγυρό τους. Υπέροχη αυταπάτη ή επανάσταση; Μέσα από τα ίδια χάσματα μνήμης και καλειδοσκοπικές εικόνες ονείρων ο Άλκης αναπολεί ρεύματα σκέψης που επηρέασαν τη ζωή των τριών συντρόφων.
Ένα μυθιστόρημα για τον επαναστατημένο άνθρωπο και το ταξίδι αναζήτησης της ουτοπίας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το πρόσφατο μυθιστόρημα του Γρηγοράκη μάς κερδίζει και για τους παρακάτω λόγους: Ο συγγραφέας επιχειρεί ν' αναδείξει ένα είδος ερωτικής αγνότητας που εκλείπει από τη σημερινή χαλασμένη και συμβατική εποχή μας. Αναπλάθει δια της μνήμης τη γόνιμη από κάθε πλευρά δεκαετία του '80. Αγγίζει σπουδαία δίπολα της τέχνης της γραφής, όπως "μνήμη-λήθη", "ζωή-θάνατος (και το μεταίχμιό τους)", "επαναστατημένος-συμβατικός και υποταγμένος άνθρωπος". Κρατά τις σχετικές αποστάσεις από τους ήρωές του, αφήνοντάς τους στο τέλος να οδηγηθούν εκεί όπου η ζωή και οι επιλογές τους τους οδηγούν, δίχως να εξωραΐζει ή να εξιδανικεύει τις ζωές τους, αφού το τέλος είναι μάλλον τραγικό για όλους, ωστόσο με την άκρως αισιόδοξη αποκάλυψη πως "υπάρχει τελικά ευτυχία και χωρίς σώμα". Τονίζει μέχρι και το χάσμα των γενεών αντισυμβατικών γεννητόρων με τους απογόνους τους, αφού τα παιδιά των ηρώων (Αριστοφάνης, Τζακ) δεν τους προέκυψαν τελικώς όπως αυτοί θα τα επιθυμούσαν. Φταίνε άραγε οι γονείς και ο τρόπος που οι ίδιοι αποφάσισαν να ζήσουν, μήπως τα παιδιά που αντιλαμβάνονται διαφορετικά κάποια θέματα ή μήπως η ίδια η ζωή που τρέχει και σαρώνει στο διάβα της κάθε είδους παρελθόν; Ποιος ξέρει; Ο ίδιος ο αναγνώστης, εμβαθύνοντας, μπορεί να δώσει τις δικές του ερμηνείες και απαντήσεις στα παραπάνω αναφυόμενα ερωτήματα. (Από κριτική του Παναγιώτη Γούτα στο bookpress.gr, 16/1/2016)