Η ΜΟΝΩΔΙΑ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΣ

Παρουσίαση

Η πόλη μας θα 'ν' αστέρια και κρίνοι, τουλούπες καπνού και φτερά, ο ίσκιος μιας χουρμαδιάς στη σελήνη, μια κρήνη, η πατημασιά μιας γαζέλας στην άμμο, τα γέλια στη σιγαλιά, η φεγγαροντυμένη κόρη να περπατά στο μέσον της λίμνης, Ουριήλ με μυριάδες φτερά να κατεβαίνουν στρατός και να πίνουν απ' τα ουράνια νερά, κομήτη ουρά, και η έλαφος να την πλησιάζ' υπερήφανα, ρήγισσα σε ρηγάτα μακρινά, ιχνογραφώντας τις επιφάνειες κι ενσταλάζοντας σε κάθε βήμα της λόγια αειφόρα φυλακτά.
[Από την έκδοση]

Περιεχόμενα

Καμιά φορά σταματάς
Μέσα στην όαση θα φυτέψω
Η πόλη μας θα 'ν' αστέρια και κρίνοι
Μέσα στη μέρα ξανθή τα δέντρα
Είναι μέσα στην όαση μία συκιά
Και θα περάσουμε τότ' απ' το Άλεφ
Το χρέος μου η σωτηρία μου εσύ
Εκεί, τερετίζοντας
Ίσως και να δεις τότε την πόλη
Τότε θα καταλάβεις
Η κόπωση της αφής
Έρεβος πάνω η απόσταση
Μέχρις οστού είχαν μαυρίσει
Είναι οι νεκροί μας
Και σταματήσαμε τότε απότομα
Τώρα ανοίγω με το πιρούνι
Αγαπημένη μου, τούτη την αγωνία
Όχι λοιπόν εγωισμοί
Ήθελα να 'μια υπόδειγμα πατρός
Θ' ανοίξω κάποτε για σένα