ΛΑΓΟΥ ΜΑΛΛΙ

Παρουσίαση

Ήξερε ο Νικολής πως ο καπετάνιος δεν είχε ιδέα από στεριανές μηχανές, από τροχοφόρα, μονάχα με άξονες και προπέλες έκανε τις δουλειές του πενηνταπέντε χρόνια τώρα, από τα δώδεκά του μέσα στο γριγρί, μες στο Ανάργυρος, μες στο Ιωάννης, ύστερα σ' έναν μπότη εξάμετρο και τα τελευταία σαράντα στο Δεσποινιώ και απόμεινε η μόνη του παρηγοριά στη ζωή, μαζί ταξιδεύανε με όλους τους καιρούς, αβύθιστο σκαρί το Δεσποινιώ, όχι σαν τα τσόφλια τα καινούργια, όργωνε το Αιγαίο και το Ικάριο, οχτώ και δέκα ώρες δρόμο από το αγκυροβόλι του για να ρίξει τα παραγάδια, ο Πέτρος τρόμαζε και μόνο στη σκέψη, θωρούσε τον καπτάνιο ανάσκελα, τώρα ούτε φουρτούνες ούτε μπουνάτσες... [...]
Ο καπτα-Σίμος λίγο πριν φύγει από τη ζωή βιώνει την οικονομική κρίση. Οι σύντροφοί του, μάρτυρες του βίου και των λόγων του, τον συνοδεύουν την ύστατη ώρα και οργανώνουν την τελευταία πράξη του δράματος, εν μέσω των ταραχών που συνοδεύουν την υπαγωγή της χώρας σε διεθνή επιτήρηση. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο έκκεντρος κόσμος του Μακριδάκη, που άνοιξε γρήγορα τον δρόμο (μέσα σε τρία όλα κι όλα χρόνια) για την κυκλοφοριακή επιτυχία των βιβλίων του, τροφοδοτώντας εκ παραλλήλου και μιαν εκτεταμένη συζήτηση της κριτικής γύρω από την πραγματική του ταυτότητα, παρουσιάζεται, παρά τα φαινομενικώς τοπικά χαρακτηριστικά του, με πολλαπλές ροπές και ταχύτητες: περιφερειακός και απομονωμένος και συνάμα ανοιχτός και δυναμικός, αμυντικός και φοβικός και παράλληλα εξωστρεφής και αεικίνητος. Τι να σημαίνουν όλα αυτά; Έναν νεοηθογράφο, που ψάχνει τη λύτρωση πίσω από τα τείχη της κοινότητάς του, χωρίς να διαθέτει το βάθος της υποβολής και την απόκοσμη μαγεία του Παπαδιαμάντη, ή έναν αδογμάτιστο και απαλλαγμένο από ιδεολογικά βαρίδια συγγραφέα, που ψάχνει στο τοπικό τη λεπτή διαπλοκή του ατομικού με το συλλογικό, αλλά και, πιθανότατα, την περιδίνηση και το ζαλιστικό κενό της οικουμενικής ύπαρξης;
Κοιτάζω τη δεύτερη νουβέλα (και τέταρτο πλέον πεζογραφικό έργο) του Μακριδάκη, που κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό με τον ιδιότυπο τίτλο Λαγού μαλλί (πρόκειται για ένα είδος χοντρού πειράγματος μεταξύ των ψαράδων λίγο προτού ξεκινήσουν τη δουλειά), και τείνω να ταχθώ με το δεύτερο σκέλος των προηγούμενων συλλογισμών: το τοπικό αποτελεί για τον Μακριδάκη μια περίπλοκη έκφραση της σύγχρονης πραγματικότητας, κεντημένη στο εσωτερικό ενός χαμηλόφωνου, αλλά σταθερού και ιδιαίτερα επίμονου υπαρξιακού προβληματισμού. (Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, Το Βήμα, 13/3/2011)