ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ

Παρουσίαση

Πρώτη γαλλική έκδοση σε 100.000 αντίτυπα, τήρηση πλήρους μυστικότητας γύρω από τις λεπτομέρειες και το περιεχόμενο, τέλεια σκηνοθεσία για το λανσάρισμα ενός βιβλίου που συνέδεσε δυο συγγραφείς εντελώς ανόμοιους, τον Μισέλ Ουελμπέκ και τον Μπερνάρ-Ανρί Λεβύ. Με μοναδικό κοινό σημείο τους, κατά δήλωσή τους, την περιφρόνηση και την απέχθεια που προκαλούν με κάθε βιβλίο τους. Ό,τι ακριβώς χρειάζονταν τα ΜΜΕ για να τους ρίξουν στην πυρά, προτού καλά καλά προλάβει το βιβλίο να διαβαστεί... Η συνέχεια, ωστόσο, διέψευσε τις κακές γλώσσες. Η δημοσιευόμενη αυτή ηλεκτρονική αλληλογραφία μεταξύ των δύο "κακών παιδιών" της σύγχρονης Γαλλίας εξελίχθηκε σε ευχάριστη έκπληξη. Η ανταλλαγή εξομολογήσεων έχει συνοχή και ρυθμό, και διαβάζεται απνευστί. Η συζήτηση αφορά -μεταξύ πολλών άλλων επίκαιρων και ανεπίκαιρων ζητημάτων- τη στράτευση των διανοουμένων, τις αποκλίσεις του στοχασμού που γεννήθηκε στην Αθήνα και την Ιερουσαλήμ, την ποίηση και τη λογοτεχνία, την εβραϊκότητα και την αθεΐα, την έννοια της ύπαρξης, το ρόλο της μητέρας ή της απουσίας της, τη σχέση με τους γονείς και την καταγωγή, αλλά και τις απαρχές της φιλοσοφίας και των αναζητήσεων του ανθρώπου. Ένα βιβλίο που αφυπνίζει στον αναγνώστη την αγάπη για τη γλώσσα, τη λογοτεχνία και τη φιλοσοφία. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)

Προκλητικοί, εκκεντρικοί, αιρετικοί και αμφιλεγόμενοι είναι οι χαρακτηρισμοί που τους ενώνουν, μαζί και το μίσος της γαλλικής κριτικής: οι εχθροί τους είναι τόσοι ώστε δεν βρίσκουν άνθρωπο να συνομιλήσουν στη Γαλλία. Το βιβλίο ήταν μια περιπέτεια, κάτι σαν παρτίδα σκακιού δι΄ αλληλογραφίας, όπου η ταχύτητα του μέσου του Ιnternet και τα γεγονότα που έφθαναν από τον εξωτερικό κόσμο άλλαζαν συχνά την κατεύθυνση της συζήτησής τους. Ο μαχητικός ακτιβιστής Λεβί και ο αποστασιοποιημένος Ουελμπέκ είχαν όμως το σωστό επίπεδο ασυμφωνίας για μια γόνιμη ανταλλαγή απόψεων που κατέληξε σε φιλία. (ΛΑΜΠΡΙΝΗ ΚΟΥΖΕΛΗ, Το Βήμα, 16/11/2010)

Παρά τα περίπλοκα επιχειρήματα και τις απρόβλεπτες τοποθετήσεις τους, τα δυο "κακά παιδιά" της σημερινής Γαλλίας δεν μπορούν ν' αρνηθούν ότι, συμπερασματικά, η "εσωτερική" Γαλλία, το "εθνικό της μυθιστόρημα" με άλλα λόγια, όπου αυτοί παίζουν βασικούς ρόλους, είναι και παραμένει χριστιανικής υφής. (ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΠΑΓΙΩΡΓΗΣ, Lifo, 7/9/2011)