Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤ' ΑΛΛΟ

Παρουσίαση

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΜΕ ΕΙΧΕ ΡΩΤΗΣΕΙ Η ΝΙΤΣΑ. ΤΟΤΕ ΜΕ ΤΗ ΒΡΟΧΗ. Που 'χαμε κρυφτεί κάτω από τα δέντρα κι ύστερα μουσκεμένοι βρεθήκαμε στην παλιά αποθήκη και κάναμε έρωτα μέχρι το πρωί. Με ρώτησε, τώρα το θυμάμαι καλά: "Αλήθεια, μπορείς ν' αγαπήσεις, Βασίλη;" Δεν της είχα απαντήσει. Δεν ήξερα τι σημαίνει αγάπη. Ο έρωτας δεν είναι αγάπη. Η αγάπη είναι έρωτας. Δεν ήξερα. Βαριόμουν να σκεφτώ τόσο δύσκολα πράγματα. Το μόνο σίγουρο πως αγάπη είναι το φως και ο αέρας της ζωής που όλα τα γεννάει. Τ' άλλα, άστα να τα βρουν οι σοφοί και τα βιβλία τους.
Τέλη Μαΐου του 1989. Η τρομοκρατική οργάνωση "Πολίτες ενάντια στην τουριστική μόλυνση" (Π.Ε.ΤΟΥ.Μ.) συνταράσσει την παραθαλάσσια πόλη του νότου. Μια απροσδόκητη συνάντηση του πρωτοδίκη Ξενοφώντα Κωνσταντινίδη με τον dj της ντισκοτέκ "Χρυσός Αιώνας" δίνει νέα τροπή στην υπόθεση. Την ίδια ώρα, μια νεαρή φλαουτίστα, σολίστ της μικρής Ορχήστρας της Χαϊδελβέργης, αναζητεί το νυχτερινό τραίνο για να ταξιδέψει τη νοσταλγία της.
"Κωμωδία παρεξηγήσεων", το μυθιστόρημα "Η ζωή και τίποτ' άλλο" είναι προπάντων μια ιστορία για το φως. Το φως που καθημερινά λούζει την πόλη και τους ανθρώπους της. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η ιστορία και ο τρόπος που τη διηγείται ο συγγραφέας της ανακατεύει όντως αδιάκοπα το τραγικό και το κωμικό. Ό,τι πάει τη μια στιγμή να πάρει τραγική πνοή υπονομεύεται την αμέσως επόμενη από κωμικά στοιχεία, ό,τι απειλεί να βυθιστεί στη μελαγχολία αντισταθμίζεται από χιούμορ. (ΝΙΚΟΣ ΛΥΓΓΟΥΡΗΣ, the books' journal)

Ο Λεωνίδας Κακάρογλου δοκιμάζει να κινηθεί ανάμεσα σε δύο δύσκολα δίπολα. Από τη μια μεριά θέλει να συνταιριάξει τον πεντακάθαρο ρεαλισμό του (άμεσα αναγνωρίσιμο περιβάλλον, απρόσκοπτη διαδοχή των σταδίων της δράσης) με έναν επίμονο λυρισμό, ο οποίος τροφοδοτείται από τα ποιητικά σκαριφήματα του δικαστή και της φλαουτίστας (τόσο στο γλωσσικό όσο και στο ψυχολογικό επίπεδο).
Από την άλλη, επιδιώκει μια ακόμη πιο απαιτητική συστέγαση, που έχει σχέση με τη συμπλοκή δράματος και κωμωδίας: δράμα για τα πυκνά αδιέξοδα του ντισκ τζόκεϊ ή τις πάσης φύσεως υποχονδρίες του πρωτοδίκη-ανακριτή του και κωμωδία για την κοινωνία η οποία τους περιέχει. Μια αυτιστική και συνάμα αμοραλιστική κοινωνία, που διαστρεβλώνει εντυπωσιακά όσα συμβαίνουν στο εσωτερικό της, τείνοντας να αγγίξει τα όρια της γελοιότητας με το υπερδιογκωμένο μέγεθος της διαφθοράς της. (ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, Το Βήμα, 22/4/2012)