Ο ΑΝΤΡΑΣ ΠΟΥ ΗΞΕΡΕ Ν' ΑΓΑΠΑΕΙ

Παρουσίαση

«Θα αιφνιδιάσω προσεκτικά το στόμα σου. Θα καλύψω τα στήθη σου με ευλαβικά χέρια. Η αλαφράδα σου κατάγει θριάμβους. Όταν, προτού αρχίσουμε να τρώμε, μου απλώσεις τα δυο σου χέρια πάνω στο τραπέζι, τα δικά μου χέρια θα σε υποδεχτούν, η επιτραπέζια προσευχή μιας νέας θρησκείας. Δεν θα υπάρχει τίποτε που ο ένας να μην θέλει να μάθει για τον άλλον. Αφού μου επιτρέπεται να σ' αγαπώ, είμαι αθάνατος. Μόνο τότε. Τώρα καταλαβαίνω γιατί ποτέ μου δεν μπόρεσα να μισήσω κάποιον. Στην ψυχή μου, μια ζωή ολάκερη, φώλιαζε αγάπη, αγάπη που κοιμόταν, που ονειρευόταν, που παρεκτρεπόταν μερικές φορές, ονομαζόταν έτσι, ονομαζόταν αλλιώς, επανέκαμπτε, ουσιαστικά καρτερούσε. Αυτή μου έδωσε τη δύναμη για όλα. Τώρα το καταλαβαίνω: Η αγάπη μου καρτερούσε εσένα. Αν δεν τη θέλεις, θα με αφανίσει. Και δεν θα αντισταθώ. Η αγάπη μου αγνοεί ότι έχω περάσει τα εβδομήντα. Και εγώ το αγνοώ επίσης».
Στο απόγειο της δόξας του και στη δύση της ζωής του ο Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε θα γνωρίσει τη δεσποινίδα Ουλρίκε φον Λέβετσβω. Στην ειδυλλιακή λουτρόπολη του Μαρίενμπαντ ο έρωτας γεννιέται κεραυνοβόλα. Ο σοφός ποιητής γοητεύεται από την ευστροφία και την ετοιμολογία της καλλιεργημένης και τολμηρής κοπέλας ο εβδομηντατριάχρονος άντρας έλκεται από το σφρίγος και τη νεανική ομορφιά της δεκαεννιάχρονης. Δεν έχει όμως να αντιπαλέψει μόνο την αίσθηση της γεροντικής αδυναμίας αλλά και τη φαρμακερή κακεντρέχεια του στενού και ευρύτερου περιβάλλοντός του.
Τούτο το ύστατο ερωτικό σκίρτημα του σπουδαίου ποιητή περιγράφει ο Μάρτιν Βάλζερ, ανασυνθέτοντας στο μυθιστόρημά του την προσωπικότητα του ανδρός, το ιστορικό πλαίσιο αλλά και τα αναλλοίωτα ανθρώπινα συναισθήματα του έρωτα και του πόνου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

[...] Ο Μάρτιν Βάλζερ επικεντρώνεται στον ευσεβή πόθο της αποπνευμάτωσης της σάρκας, βουτώντας την πέννα του στην πέννα του Γκαίτε. Στο υποτιθέμενο προσχέδιο μιας νουβέλας που ο γερμανός κλασικός προτίθεται να δημοσιεύσει με τον τίτλο "Ο άντρας που ήξερε ν' αγαπάει", η Ούλρικε παρουσιάζεται ως η επίλεκτή του, ενώ ο ίδιος είναι ο επίλεκτος της κακεντρεχούς κοινωνίας που τον περιβάλλει: υπουργός και μυστικοσύμβουλος του Καρόλου Αυγούστου (Δούκα της Σαξονίας-Βαϊμάρης), αυθεντία σε θέματα Κουλτούρας, Ρητορικής, Αισθητικής, αλλά και Ορυκτολογίας και Βοτανικής. Διαστρωματώσεις πετρωμάτων και ποικιλίες χλωρίδας παρουσιάζονται ως αλληγορίες των στρωμάτων της απέλπιδος συνείδησής του. Το επιστολογραφικό του μυθιστόρημα όμως, σε αντίθεση με τον "Βέρθερο", θα έχει αίσιο τέλος. "Ο Πλάτωνας, επειδή απώλεσε την ομορφιά, επινόησε την ανάμνηση", λέει φιλάρεσκα. "Εγώ θα απολέσω την ανάμνηση, επειδή ανακάλυψα την ομορφιά!". [...] (Νίκος Ξένιος, BookPress.gr, 7/2/2013)