ΨΥΧΗΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ

Παρουσίαση

Θυμάμαι, νιόπαντρη, μια καρτούλα που συνόδευε ένα ζευγάρι γάντια: "Στο αγαπημένο Ναυσικάκι μου, για να μην κρυώνουν τα χεράκια του". Την έσκισα και την πέταξα -δεν άντεχα τη μητέρα μου ανθρώπινη. Όποτε θυμάμαι την καρτούλα από τότε, με παίρνουν τα δάκρυα. Όποτε, δυστυχώς, θυμάμαι άλλες παρεμβάσεις της όταν ήμουν νιόπαντρη, σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να είχα χίλιες καρτούλες για να σκίσω.
Όποτε την κλαίω, την κλαίω γι' αυτό που δεν υπήρξε. Ίσως, όταν πεθάνει, να την κλάψω για ό,τι υπήρξε, είτε απωθώντας είτε -μακάρι- νοσταλγώντας αυτό το "ό,τι υπήρξε".
Αυτή η αφήγηση σκιαγραφεί το χρονικό μιας σχέσης που παραμένει δυναμική και ενεργή, ακόμα και όταν είναι φαινομενικά απούσα: της σχέσης με τη μητέρα.
Παράλληλα, η αφήγηση αυτή, φιλτραρισμένη μέσα από την ψυχαναλυτική εμπειρία, σκιαγραφεί και το χρονικό μιας προσωπικής μεταμόρφωσης, δηλαδή της μετάβασης απ' αυτό που ήμουν ή που ήθελα να είμαι σ' αυτό που προσπάθησα ή που μπόρεσα να γίνω.
Σας την απευθύνω, σίγουρη ότι θα φτάσετε κι εσείς στην ίδια χαρμόσυνη κι ελπιδοφόρα διαπίστωση, που σας αφορά όσο κι εμένα: σαν πεταλούδα ευαίσθητη, αλλά και σαν βράχος ανθεκτική, η ψυχή αντιστέκεται. Η ψυχή θέλει. Η ψυχή δύναται, ανεβαίνει στο φως, ελευθερώνεται και εορτάζει. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Το Ψυχής εγκώμιον είναι το ημερολόγιο μιας ασίγαστης διαδικασίας αναζήτησης εαυτού. Μέσα από πολλές προσπάθειες - δοκιμές τοκετού επιχειρείται η αναγέννηση του παιδιού εκείνου, που θα ήθελε να υπάρξει στη θέση του όντως υπάρχοντος εξ αντικειμένου. Η γλώσσα, αδιάψευστος μάρτυς της επιχειρούμενης αυτογνωσίας, αναλαμβάνει το καθήκον να συγκροτήσει από τα θραύσματά του το ίδιο το είναι. Το Ναυσικάκι θα μεταμορφωθεί στη συνέχεια σε Ναυσικά. Θα συναντήσει μάλιστα τον Οδυσσέα της. Δεν τον προωθεί όμως στην Ιθάκη, αλλά τον παντρεύεται στην πόλη της. Ο εραστής αποδεικνύεται αυτή τη φορά επαρκέστατος σύζυγος. Δύο υγιή παιδιά έρχονται να πληρώσουν τη ζωή του νέου ζεύγους. Η δε επαγγελματική ψυχαναλυτική θεραπεία, στην οποία υποβάλλεται η Ναυσικά, αποδίδει καρπούς. Έχει εν ολίγοις αρχίσει η περίοδος της γόνιμης καταλλαγής. Η ψυχή, από τη μεταφυσική διακήρυξη για την υπέρτατη σημασίας της, περνά αισίως στο πεδίο των πρακτικών εφαρμογών». (Γιώργος Βέης - bookpress.gr, 11/11/2014)

Περιεχόμενα

Έφτασα, λοιπόν, σ' εσάς
Η νοσταλγία της προϊστορίας της
Η ιστορία της Κατερινούλας
Κάτι σαν KGB μέσα στον κόσμο μου
Σαν χρέος, που έπρεπε να το εκπληρώσω
Η παρένθεση της άνοιας και τα δύο πρόσωπα του Ιανού
Ένας λιτός ύμνος στην απλή ζωή
Όσο κράτησε ένα τραγούδι
ΤΟ ΙΝΤΕΡΜΕΔΙΟ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ ΕΞΟΧΗΣ
Εν κινδύνω - δίψα ήταν
Η ελευθερία και η κατάνυξη του κόσμου
Επιβεβαιώνοντας τους μύθους μ' έναν ακόμα: το γράψιμο
Ίσως, περισσότερο απ' όλα, η επιείκεια
Οι ευρύχωρες ψυχές και ο δικός μου άνθρωπος
ΤΟ ΜΑΚΡΥ ΙΝΤΕΡΜΕΔΙΟ ΤΟΥ ΞΕΝΟΥ ΤΟΠΟΥ
Μιλήσαμε, αγαπηθήκαμε, αστειευτήκαμε
Τελικά, όμως, I Did it My Way
Καλοκαίρια των αποχαιρετισμών
"Κι η μάνα μου δε στάθηκε στην πόρτα γελαστή..."
ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΣΥΡΤΑΡΙΩΝ (ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΙΜΥΘΙΟ: ΔΙΚΟ ΤΗΣ)