ΥΠΟΤΑΓΗ

To βιβλίο αυτό προτείνουν οι:

Toν/την συγγραφέα αυτόν προτείνουν οι:

Κριτικές για το προϊόν

´...Το απόγειο της ανθρώπινης ευτυχίας έγκειται στην απόλυτη υποταγή...´
Σε προβληματίζει με τις αλήθειες που σου περνά με συγκαλυμμένο χιούμορ, υποδόρια και σχεδόν ανεπαίσθητα παρουσιάζοντας μια μικρή φέτα ζοφερής πραγματικότητας, που είναι γεγονός και θα μπορούσε να γίνει παρόν κάτω από τις κατάλληλες εκκολαπτόμενες συνθήκες.

Σαρκαστική και ενίοτε αηθικιστική ματιά πάνω στις αναπόφευκτες τάσεις της κοινωνίας να επανασυσταθεί,συχνά αποδομώντας κατακτήσεις κι ελευθερίες.Δεν είναι κατανοητό αν οι απόψεις του συγγραφέα συμπίπτουν με την ηθική διάσταση του πυρήνα του μυθιστορήματος.Πάντως είναι μια λογοτεχνία σύγχρονη και ίσως υπαινικτική για την προσαρμοστικότητα των έλλογων όντων σε κάθε τι που κάθε φορά συμφέρει την τάξη που επιβάλλεται.Μάλλον έχει επιστρατεύσει πολύ πικρό χιούμορ μέσα στο μεδούλι της ιστορίας του ,θέλω να πιστεύω.

Διαβάζοντας την Υποταγή, έμεινα με μια αίσθηση απορίας για το τι ήθελε να πει στο έργο αυτό ο Μισέλ Ουελμπέκ. Στο τέλος γίνεται αρκετά σαφές. Υποταγή σε μια θρησκευτική πίστη, σ’ ένα πολιτικό καθεστώς, στα πάθη και τις ορέξεις της σάρκας. Δεν κατάλαβα αν το τέλος του έργου είχε σκωπτική ή «απολογητική» διάθεση. Ο Ουελμπέκ με αυτό του το μυθιστόρημα κατηγορήθηκε ως σεξιστής και ως ισλαμοφοβικός. Η αλήθεια είναι ότι πολλές σελίδες του έργου αγγίζουν τα όρια της πορνογραφίας. Αν όχι ισλαμοφοβικός, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την άνοδο του πολιτικού Ισλάμ και την απειλή του προς την παρηκμασμένη και εκκοσμικευμένη Δύση. Κι αυτή η απειλή δεν είναι κάτι που πρέπει να αγνοηθεί και να υποτιμηθεί. Η Υποταγή ταλαντεύεται ανάμεσα σε πολλά θέματα: στους Γάλλους συγγραφείς του 19ου αιώνα, κυρίως τον Ουισμάνς, στην ποίηση και τη φιλοσοφία, στο σεξ και στις βωμολοχίες. Θεωρώ όμως το έργο βασικά ένα πολιτικό δοκίμιο και μια κριτική. Η υπόθεσή του δεν έχει κάτι συναρπαστικό και πρωτότυπο. Κυρίως η κριτική τον ενδιαφέρει και το να προβληματίσει και, δευτερευόντως, να σκανδαλίσει και να εντυπωσιάσει. Το έργο αυτό του Μισέλ Ουελμπέκ, υποτίθεται ότι διαδραματίζεται σε ένα κοντινό μέλλον στην πολιτική και ακαδημαϊκή ζωή της Γαλλίας και της Ευρώπης, όπου κυβερνούν για πρώτη φορά μουσουλμάνοι. Μαθαίνουμε πολλά για σύγχρονες υπαρκτές τάσεις. Άκουσα για πρώτη φορά για το διάσπαρτο, πολυτασικό κίνημα των "ταυτοτιστών", οι οποίοι είναι κυρίως ισλαμοφοβικοί, αλλά δεν έχουν άμεση σχέση με την άκρα δεξιά. Στα πολλά σημεία που μιλάει για τον Ουισμάνς και άλλους Γάλλους συγγραφείς, δεν έχω να σχολιάσω κάτι, γιατί πρώτη φορά διαβάζω για τους περισσότερους από αυτούς.

Βιβλίο που διαβάζετε πολύ ευχάριστα. Ένας παραδομένος και αυτοκαταστροφικός κεντρικός ήρωας ο οποίος έρχεται αντιμέτωπος με το εργασιακό του περιβάλλον αλλά και με την ανατροπή του πολιτικού κατεστημένου στην Γαλλία του σήμερα...

Εάν ψάχνετε ατόφια καλή λογοτεχνία, τότε ο Ουελμπέκ δεν είναι ιδανικός συγγραφέας για εσάς. Εάν, ωστόσο, θέλετε να δείτε μια λεπτή ανατομία της γαλλικής και εν γένει παρηκμασμένης και φοβικής δυτικοευρωπαϊκής κοινωνίας, τότε αυτό το βιβλίο θα σας ενθουσιάσει. Είναι λίγο τρομακτικό επειδή είναι παράλληλα και μια πρόβλεψη για το μέλλον, αλλά και μια περιγραφή του παρόντος. Αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό που διαβάζεις είναι πραγματικότητα σε μικρότερο βαθμό και αντιλαμβάνεσαι το μέλλον. Άξιας προσοχής η περιγραφή της αντίδρασης του πολιτικού συστήματος στην απειλή του εξισλαμισμού της πολιτικής και κοινωνικής ζωής και η διστακτικότητά του να βάλει φραγμό στην απώλεια θεμελιωδών αξιών του δυτικού πολιτισμού. Άξιζει μια ανάγνωση - πριν είναι αργά.