ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΕΝΑΣ

Παρουσίαση

Το παιχνίδι δίνει χαρά στον άνθρωπο. Το παιδί, μικρό, θα παίξει με τα χεράκια του, την κουδουνίστρα του και τα πάνινα παιχνιδάκια που θα του χαρίσουν. Μεγαλώνοντας, θα παίξει τα παιχνίδια της συντροφιάς, του Σχολείου, το "γύρω -γύρω όλοι", το δαχτυλίδι, τη μέλισσα, την τυφλόμυγα, το τόπι, τους βόλους, τη σβούρα κι ένα σωρό άλλα... Ακόμα και πνευματικά παιχνίδια, αινίγματα, γλωσσοδέτες, ατομικά και ομαδικά. Όσο παλιός είναι ο κόσμος, άλλο τόσο είναι και το παιχνίδι που είχε πάντα ξεχωριστή θέση στη ζωή των Ελλήνων. Τα παιχνίδια τα επαινούσαν όλοι οι μεγάλοι φιλόσοφοι: ο Σωκράτης, ο Σοφοκλής, ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης. Ο Αναξαγόρας μάλιστα ζήτησε για χάρη, όταν θα πέθαινε, να σχολάσουν τα παιδιά απ' το σχολείο και να βγουν να παίξουν. Ο Πλάτων έλεγε: "Μη μαθαίνεις γράμματα στα παιδιά δια της βίας, αλλά παίζοντας".
Με το παιχνίδι το παιδί αυτομορφώνεται, αυτοαναπτύσσεται, αυτοενεργεί. Στο παιχνίδι καθρεφτίζονται όλες οι εσωτερικές του κλίσεις.
Τις περισσότερες ώρες της ημέρας του Ελληνόπουλου τις απασχολούσαν οι αγώνες και τα παιχνίδια. Και όπως σέβονταν από μικρά τους νόμους του παιχνιδιού, σέβονταν μεγάλοι και τους νόμους της πατρίδας τους.
Παιδί που δε σέβεται τους νόμους του παιχνιδιού και τους παραβαίνει με διάφορες πονηριές, χαρακτηρίζεται από τους συντρόφους του "ζαβολιάρης" και γι' αυτό τον αποφεύγουν και πολλές φορές τον διώχνουν από τη συντροφιά τους. Το υλικό του βιβλίου έχει αντικειμενικό του στόχο όχι μόνο την ψυχαγωγία των μικρών μου φίλων, αλλά και να οξύνει την παρατηρητικότητα του παιδιού, να το ασκήσει σε μια γρήγορη σκέψη, να του καταδείξει τις δυσκολίες για μια επιτυχημένη λύση ή απάντηση, αλλά και, τελικά να του δώσει την ικανοποίηση της προσπάθειας που πετυχαίνει το σωστό.
Ας ελπίσω ότι και η δική μου προσπάθεια πέτυχε. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)