ΙΘΑΚΗ

Παρουσίαση

Μετά τον Οδυσσέα (2004) ο Δημήτρης Δημητριάδης επανέρχεται με έναν καινούριο και εν πολλοίς αναμενόμενο, θα έλεγε κανείς, μονόλογο, την Ιθάκη (2006), όπου ολοκληρώνει την μυθιστορία του περιπλανόμενου περφόρμερ-απατεωνίσκου Οδυσσέα που φτάνει "Γερασμένος / τσακισμένος / προδομένος / χωρίς όνειρα / χωρίς αυταπάτες" στον προορισμό του, εκεί όπου τον περιμένει η ερωμένη του, η Ιθάκη: "Χρόνια και χρόνια / μόνη χωρίς αυτόν / περιμένοντας αυτόν / μόνον περιμένοντας / μην ελπίζοντας / ελπίζοντας συνεχώς / συνεχώς μην ελπίζοντας [...] Ιθάκη / χαμένη / από έρωτα / Ιθάκη / αβάσταχτα ερωτευμένη", ερωτευμένη μέχρι θανάτου.
Από το αισθησιακό σώμα ο Δημητριάδης περνάει τώρα στο πάσχον. Αφού εκθέσει την Ιθάκη στα βέλη του έρωτα, την εκθέτει αμέσως μετά στα πραγματικά βέλη του αδίσταχτου εραστή της. Ιδού πώς η ίδια περιγράφει τη σκηνή του θανάτου της: "Στάθηκε απέναντί μου / όπως / απέναντι στους μνηστήρες / Δεν σημάδευε εκείνους / Πήρε το τόξο του / το τέντωσε / όπως θα τέντωνε / μόνον αυτός / το τόξο του / για να σκοτώσει τους μνηστήρες / και με σημάδεψε". Για να τον συνεφέρει του φωνάζει, "Δεν είμαι η Τροία / Δεν είμαι ο Έκτωρ / Δεν είμαι ο Πρίαμος [....] Δεν είμαι οι Τρώες / και η φωνή μου / βγήκε / από όλες τις αιχμές του βέλους του".
Από την ηδονή του ερωτευμένου σώματος η Ιθάκη βιώνει την οδύνη του τεμαχισμού, από το όλον που περήφανα προβάλλει στην αρχή -"Εγώ / ήμουν όλοι / αλλά / και κάτι παραπάνω"- περνά στο θραύσμα, από τον αισθησιασμό στην αποστροφή, από το νόστιμον ήμαρ στο άνοστον, από το όνειρο στον εφιάλτη, από το υποκείμενο στο υπο-κείμενο, από το ένα "εγώ" που "είναι" σε ένα "εγώ" που "φαίνεται", από έναν τόπο "εδώ" σε έναν τόπο "αλλού" που είναι το θέατρο. [...] (Από την έκδοση)

After Ulysses (2004) Dimitris Dimitriadis comes back with a new and quite expected monologue, Ithaca (2006), in which he gives the end to the roving narration of the wandering performer-little crook Ulysses who arrives "Aged / crushed / betrayed / without dreams / without delusions" at his destination, where his mistress, Ithaca, is waiting for him: "Years and years / alone without him / waiting for him / just waiting / not hoping / hoping constantly / constantly not hoping [...] Ithaca / lost / in love / Ithaca / unbearably in love", in love to death.
From the sensual and desiring body Dimitriadis moves on to the suffering body. After exposing Ithaca to the arrows of love, he immediately exposes her to the real arrows of her unscrupulous lover. Here is how he describes the scene of her death: "He stood before me / the way he would / before the suitors / He did not aim at them / He took his bow / stretched it / the way he alone / would stretch / his bow / to kill the suitors / and he aimed at me". To bring him to his senses she yells at him, "I am not Troy / I am not Hector / I am not Priam [...] I am not the Trojans / and my voice / came / from all the heads of his arrow".
From the whole that she proudly talks about in the beginning - "I / was everyone / but / also something more" - Ithaca now experiences the fragment. The dream of his homecoming day is now transformed into nightmare, her subjecthood into a subjected and circulated object, her "I" that "is" to an "I" that "seems to be". [...] (From the publisher)