ΠΙΝΑΚΑΣ ΤΗΣ ΦΛΑΝΔΡΑΣ

To βιβλίο αυτό προτείνουν οι:

Toν/την συγγραφέα αυτόν προτείνουν οι:

Κριτικές για το προϊόν

Το μυθιστόρημα έχει αρκετό σασπένς και, κυρίως, πολύ ενδιαφέρον θέμα. Εξαιρετική η ιδέα που βασικός κορμός του βιβλίου είναι μια παρτίδα σκάκι που εμφανίζεται σε μια φλαμανδική ελαιογραφία 500 χρόνων και συνδέεται με δολοφονίες του τότε και του σήμερα.
Υπάρχουν όμως και μειονεκτήματα που συχνά τα βρίσκω στα βιβλία του Ρεβέρτε και που αδικούν τις ιστορίες του: υπέρ-αναλύσεις που σε εξαντλούν, μπανάλ περιγραφές που φλατάρουν την πλοκή και αδυνατίζουν τους διαλόγους (που κάποιοι είναι εξόχως ενδιαφέροντες, πχ σκακιστής με μαέστρο, σελ. 277-283), απλώς γεμίζουν σελίδες και ξεχειλώνουν την ιστορία. Επίσης, τα πρόσωπα της ιστορίας είναι σχηματικά. Ο απόλυτος πρωταγωνιστής του βιβλίου είναι το σκάκι.
Εξαιρώ από τις παραπάνω παρατηρήσεις το «Τανγκό της παλιάς φρουράς» (και σε αυτό το σκάκι παίζει σημαντικό ρόλο) που πιστεύω ότι είναι το αρτιότερο του Ρεβέρτε.
Το παρόν μυθιστόρημα θεωρώ ότι στη βάση του δεν είναι αστυνομικό ή καθαρόαιμο αστυνομικό. Και ο μη επιτυχής χειρισμός αυτής της πλευράς οδηγεί σε άνευ ουσίας πλατειασμούς που αφαιρούν πολύ από την αξία του βιβλίου ως ένα βιβλίο/πνευματική άσκηση. Δεν έχει βρεθεί η ισορροπία ανάμεσα στα δυο. (Σε αυτό ακριβώς το σημείο το «Τανγκό…» έχει επιτύχει).
Κάτι ακόμα : γιατί τόσο κάπνισμα στο βιβλίο; πολλά τσιγάρα, χιλιάδες τσιγάρα, σχεδόν κάθε παράγραφος και τσιγάρο. Μήπως αυτό δείχνει αμηχανία του συγγραφέα στο πως να «κινεί» τα πρόσωπα του βιβλίου; Τέλος, στα υπέρ του βιβλίου, μια πρωτοτυπία αξιοσημείωτη: αυτός που διαλευκάνει τα εγκλήματα δεν είναι αστυνομικός αλλά ένας ταλαντούχος …σκακιστής. 3 αστεράκια.

Page - tu
er που θέλει ιδιαίτερη προσοχή και αγάπη πάνω στις τέχνες και το σκάκι, για να αγαπηθεί.

Προκειται για ένα βιβλίο που ξεκινά πολλά υποσχόμενο, ορμητικο και φιλόδοξο, συνεχίζει απογοητευτικά, ενώ από τη μέση και πέρα (όσο θυμαμαι) καταρρέει υπο το βάρος των υποσχέσεων και των προσδοκιών που αρχικά δημιούργησε and never delivered.

Περισσότερο απογοητευτικό δε γίνεται. Τι να πρωτοσχολιάσω. Το τέλος ήταν άθλιο. Στην εξέλιξη της ιστορίας, αξίζουν μόνο οι αναφορές στο σκάκι και τις τεχνικές του. Βρήκα πολύ εκνευριστικό, ότι ανά τρείς περίπου σελίδες, γινόταν αναφορές σε τσιγάρο. Περιγραφές για το πώς το άναβαν, πώς το κάπνιζαν, πώς το κρατούσαν και ούτω καθεξής. Από πείσμα και από ελπίδα βελτίωσης το έφτασα μέχρι το τέλος. Οπωσδήποτε, περνούσα κάποιες σελίδες γρήγορα, ειδικά μετά τη μέση. Οι χαρακτήρες ήταν άκρως απογοητευτικοί. Ειδικά η Χούλια, δεν είχε κάτι να πεί. Δυστυχώς δεν το συνιστώ σαν βιβλίο σε καμία των περιπτώσεων. Ευτυχώς που το είχα δανειστεί και όχι αγοράσει. Δεν ξέρω αν βρεθούν αναγνώστες που έχουν να πουν καλύτερα σχόλια από τα δικά μου.

Η πλοκή φαίνεται αρχικά ενδιαφέρουσα, άλλωστε οι ιστορίες που έχουν να κάνουν με σκάκι είναι αρκετά ιντριγκαδόρικες. Αυτό που χαλάει το βιβλίο είναι οι συνεχείς παρενθέσεις που διακόπτουν τον ειρμό της ιστορίας, χωρίς να ΄προσφέρουν κάτι το ιδιαίτερο στην εξέλιξη παρά μόνο για να γεμίσουν περισσότερες σελίδες. Η λύση του μυστηρίου είναι μάλλον αναμενόμενη, και σε κάθε περίπτωση ψιλοεπιφανειακή. Το Οκτώ της Νεβίλ ήταν καλύτερο-αν και με υπερβολές κι αυτό. Δύσκολα θα διαβάσω κάτι άλλο δικό του.