ΛΟΛΙΤΑ

To βιβλίο αυτό προτείνουν οι:

Toν/την συγγραφέα αυτόν προτείνουν οι:

Κριτικές για το προϊόν

Αποτυχημένη προσπάθεια του Ναμπόκοφ να μιμηθεί το αρχέτυπο του λογοτεχνικού αντιήρωα, τον Λέοπολντ Μπλουμ, τον αντι-Οδυσσέα του Τζόυς, που τόσο θαύμαζε. Συνειδητοποιώντας την αποτυχία του, ο συγγραφέας μέσα σε μια επίδειξη αλαζονείας, καταφέρεται εναντίον του Τζόυς (την αξία του οποίου ποτέ δεν κατάφερε να πλησιάσει). Έτσι, χαρακτηρίζει (στα σχόλια) την Αγρύπνια των Φίννεγκαν «ανιαρή μάζα από ψευτοφολκλόρ» και το Πορτρέτο του Καλλιτέχνη «πολύ σαχλό». Αλλά τί άλλο θα περίμενε κανείς από κάποιον που αποκαλεί τον Φρόυντ «τσαρλατάνο-κομπογιαννίτη», διατυμπανίζοντας έτσι την ίδια του την άγνοια και την ανικανότητά του να καταλάβει αυτά που διαβάζει ο ίδιος. Η αναφορά του στον Τόμας Μανν ως «ο Τομ δεν άξιζε τίποτα» (σχόλια), αποτυπώνει πανηγυρικά τη μη-αξία του Ναμπόκοφ. Η παρούσα «σχολιασμένη έκδοση» προσπαθεί απεγνωσμένα μέσω των 100 σελίδων της εισαγωγής και των 200 σελίδων με κουραστικά σχόλια να αναγάγει το έργο σε πλήρες βαθύτατων συμβολισμών αριστούργημα, με τις αναφορές σε δηλώσεις του συγγραφέα που φανερώνουν μια δίχως όρια οίηση. Προσωπικά στέκομαι αδιάφορος απέναντι σε σχόλια «ο πύργος που κατοικεί ο Κίλτυ αποτελεί αναφορά στον Πύργο των Όσερ του Πόε» ή ότι μια φράση τύπου «Πάμε να φύγουμε» παραπέμπει στο χψ σαιξπηρικό έργο. Δεν θεωρώ ότι η παράθεση φράσεων από έργα μεγάλων δημιουργών του παρελθόντος συμβάλλει στην ανακάλυψη του λογοτεχνικού τροχού ούτε προσδίδει αξία στο παρόν έργο.

Τι να πει κανείς για το βιβλίο που σε κάνει να νίωθεις εμπάθεια για έναν παιδεραστή. Αριστούργημα από τα λίγα, γλώσσα πανέμορφη, ιδιοφυής ο τρόπος που το χειρίστηκε ο Ναμπόκοφ. Πληθώρα συναισθημάτων -από την αρχή έως το τέλος- όπως συγκίνηση, οργή, θλίψη. Όταν ακούω τη λέξη αντιήρωας, δε σκέφτομαι άλλον από τον Χ. Χάμπερτ, έναν από τους πολυπλοκότερους χαρακτήρες που έχω συναντήσει. Εξαιρετικά αμφιλεγόμενο, ακόμη και στις μέρες μας, καθώς οι περισσότεροι δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι δε ρομαντικοποιείται τίποτα. Αντιθέτως, είναι οι ωμές σκέψεις ενός -ευαίσθητου κατά τ'άλλα- παιδόφιλου.

Εκπληκτικό βιβλίο! Το θέμα που καταπιάνεται είναι φυσικά μεγάλο ταμπού αλλά ο τρόπος που το διαχειρίζεται ο Ναμπόκοφ σε κάνει να μη θέλεις να αφήσεις το βιβλίο. Επίσης, έχουμε ακούσει εκατοντάδες ιστορίες με περιστατικά παρόμοια του βιβλίου, αλλά είναι γενικά σπάνιο να διαβάζουμε την ιστορία από τον ίδιο τον θύτη και να βλέπουμε τη δική του οπτική γωνία. (χωρίς φυσικά αυτό να μειώνει τα εγκλήματά του ή να τα δικαιολογεί οπότε δεν παύει να είναι ένας αηδιαστικός εγκληματίας κατά τη γνώμη μου). Η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο Ναμπόκοφ είναι πραγματικά υπέροχη και πλέον κατατάσσω τη Λολίτα στα αγαπημένα μου αναγνώσματα!