ΤΟ ΧΑΡΤΙΝΟ ΣΠΙΤΙ

Παρουσίαση

Τα βιβλία είναι επικίνδυνα. Αλλάζουν το πεπρωμένο των ανθρώπων. Αυτό διαπιστώνει η πανεπιστημιακή κοινότητα του Κέιμπριτζ όταν η διακεκριμένη καθηγήτρια της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας Μπλούμα Λέννον βρίσκει άδοξο τέλος από χτύπημα διερχόμενου αυτοκινήτου την ώρα που διασχίζει μια διασταύρωση του Σόχο, βυθισμένη στην ανάγνωση ενός ποιήματος της Έμιλυ Ντίκινσον. Λίγες εβδομάδες αργότερα, ο διάδοχός της στην έδρα και πρώην εραστής της παραλαμβάνει ένα δέμα για κείνην από την Ουρουγουάη, που περιέχει ένα αντίτυπο της «Γραμμής σκιάς» του Τζόζεφ Κόνραντ, με μια παράξενη αφιέρωση και ίχνη τσιμέντου στο εξώφυλλο. Η έρευνα για την προέλευση του βιβλίου μετατρέπεται σε μια εις βάθος εξερεύνηση του κόσμου της ανάγνωσης. Στα τέσσερα ταξίδια του πρωταγωνιστή και αφηγητή αυτής της παράξενης ιστορίας ανάμεσα στο βόρειο και στο νότιο ημισφαίριο, το μυστηριώδες αντίτυπο του αποκαλύπτει σιγά σιγά μια κρυμμένη αλήθεια, τρομακτική και ουσιαστική... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο)

Το Χάρτινο σπίτι είναι ένα εκπληκτικό βιβλίο για την αγάπη και την αφοσίωση στο βιβλίο, αλλά και για το μυστήριο του κόσμου της ανάγνωσης, τους μανιώδεις βιβλιοσυλλέκτες και τους βιβλιόφιλους. Είναι ένα βιβλίο ακαταμάχητης φαντασίας που ανεβάζει ψηλά τις μετοχές της καλής λογοτεχνίας. (ΝΤΙΝΟΣ ΣΙΩΤΗΣ, Το Βήμα, 17/12/2006)

O Αργεντινός συγγραφέας Ντομίνγκες (1955) συνθέτει έναν ύμνο στη βιβλιοφιλία, ο οποίος είναι αφιερωμένος στον Τζόζεφ Κόνραντ. Όπου στην πρώτη κιόλας σελίδα παρελαύνουν τα ονόματα της Έμιλυ Ντίκινσον, του Έρνεστ Χέμινγουεϊ και του Αλέξανδρου Δουμά. Όπου στη δεύτερη σελίδα έχουμε έναν σκύλο που διαβάζει (μοτίβο που συναντάμε στον Τόμας Πίντσον), εν προκειμένω τους Αδελφούς Καραμάζοφ. Όπου στην 21η σελίδα λάμπει η φράση: "Τα βιβλία στο σπίτι μου προελαύνουν σιωπηλά, αθώα. Δεν μπορώ να τα αναχαιτίσω", ενώ, λίγο πιο κάτω, πέφτουμε σε μια συγκινητική μνεία στον Νίκο Καζαντζάκη και στον Ζορμπά. Όπου μαθαίνουμε πώς να ξεχωρίζουμε τους μανιακούς βιβλιοφάγους ("φαίνονται από το δέρμα τους που θυμίζει τσιγαρόχαρτο", σ. 47). Όπου δεν είναι δυνατόν να συγκρατηθούμε και ξεσπάμε στα γέλια με την (ας πούμε) διαταραχή του βιβλιομανούς Κάρλος Μπράουερ, ο οποίος σπαζοκεφαλιάζει για το πώς να μη βάλει στο ίδιο ράφι της βιβλιοθήκης του δύο συγγραφείς που είναι μαλωμένοι (Μπόρχες vs Λόρκα, Σαίξπηρ vs Μάρλοου, Μάρτιν Έιμις vs Τζούλιαν Μπαρνς, Βάργκας Λιόσα vs Γκαρθία Μάρκες). Όπου μας δίνεται η ωραία οδηγία ότι απολαμβάνουμε καλύτερα την ανάγνωση έργων του Γκαίτε, ακούγοντας Βάγκνερ, και του Μποντλέρ με μουσική υπόκρουση Ντεμπισί (σ. 64). Ωραίο μυθιστόρημα, μόλις 107 σελίδων, που διαθέτει όντως την "έντυπη μελωδία των λέξεων". (ΓΙΩΡΓΟΣ ΙΚΑΡΟΣ ΜΠΑΜΠΑΣΑΚΗΣ, LiFO, 28/3/2012)