ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΓΙΑ ΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Παρουσίαση

Η φιλοσοφική θέση που πολεμούσα πριν από είκοσι χρόνια ήταν κυρίως η χαϊντεγγεριανή θέση στις γαλλικές της παραλλαγές (Ντερριντά, Λακού-Λαμπάρτ, Νανσύ, καθώς επίσης Λυοτάρ), δηλαδή η αναγγελία του ανεπανόρθωτου τέλους της φιλοσοφίας υπό τη μεταφυσική της μορφή, και η θεώρηση των τεχνών -της ποίησης, της ζωγραφικής, του θεάτρου- ως υπέρτατου καταφυγίου για τον στοχασμό. Η "πλατωνική χειρονομία" μου συνίστατο στην επανεπιβεβαίωση της δυνατότητας της φιλοσοφίας σύμφωνα με το απαρκτήριο νόημά της, δηλαδή στη διάρθρωση, ασφαλώς τροποποιημένη, ενός μείζονος τριπτύχου αποτελούμενου από τρεις κατηγορίες: το είναι, το υποκείμενο και την αλήθεια.
Σήμερα, οι βασικοί αντίπαλοί μου δεν είναι πλέον οι ίδοι. Σε μια από τις τελευταίες συναντήσεις μου με τον Ντεριντά -είχαμε συμφιλιωθεί-, εκείνος μου είχε πει: "Σε κάθε περίπτωση σήμερα έχουμε τους ίδιους εχθρούς". Ήταν πέρα για πέρα ακριβές. Ο στόχος του δεύτερου Μανιφέστου δεν είναι πλέον το ξεπέρασμα της Μεταφυσικής σύμφωνα με το σχήμα της αποδόμησης. Στο στόχαστρο βρίσκεται μάλλον η ανασυγκρότηση ενός μορφώματος που μοιάζει με άγονο δογματισμό. Γι' αυτό υπογραμμίζω πάντοτε το τρίπτυχο του είναι, του υποκειμένου και της αλήθειας σε αναφορά με την πραγματική του εμφάνιση, με την παρατηρούμενη δράση του στον κόσμο. Ας πούμε ότι ένα Μανιφέστο για τη συνεχιζόμενη ύπαρξη της φιλοσοφίας (ενάντια στο πάθος περάτωσής της) το διαδέχεται ένα Μανιφέστο αφιερωμένο στην επαναστατική της ευστοχία. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Περιεχόμενα

Εισαγωγή
Σχεδιασμός
Γνώμη
Εμφάνιση
Διαφοροποίηση
Ύπαρξη
Ύπαρξη της φιλοσοφίας
Μεταλλαγή
Ενσωμάτωση
Υποκειμενοποίηση
Ιδέαση
Συμπέρασμα
Σημειώσεις
Σχήματα
Από το "Είναι και συμβάν" στις "Λογικές των κόσμων"