ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΗΣ ΓΕΩΜΕΤΡΙΑΣ

Παρουσίαση

Για την αγάπη της γεωμετρίας: το πικρότατο χρονικό της νιότης. Κεντρική ηρωίδα είναι η Ανατολή Μπότσαρη που μεγαλώνει όπως μπορεί σε μια μεσοαστική οικογένεια στο κέντρο της Αθήνας... Μια οικογένεια συνηθισμένη - ίσως όχι και τόσο... 1971, 1972, 1973... 1990, 1999... Τα γεγονότα: ένας εφηβικός έρωτας, μια εγκατάλειψη, μια ακόμα εγκατάλειψη, δυο αποτυχίες απανωτές ύστερα, αρρώστιες, αναρρώσεις: να γονατίζεις εφτά φορές και να σηκώνεσαι οχτώ... Ίσως και να μη σηκώνεσαι την όγδοη φορά... Ακολουθεί μια αυτοκτονία, ο συνηθισμένος εφιάλτης του εγκλεισμού πριν απ' αυτά, ταπεινώσεις, απώλειες, συμβιβασμοί. Το πικρότατο χρονικό της νιότης. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

[...] Η Τριανταφύλλου φτιάχνει ένα μυθιστόρημα με έντονα και κάθε άλλο παρά στενόχωρα χρώματα: από την προσωπικότητα της Ανατολής ξεπηδά μια απρόσμενη ποιητική ανάταση, που εξισορροπεί αριστοτεχνικά την κατάθλιψη. Το έργο διαθέτει προσεκτικά χτισμένους χαρακτήρες (ο μονίμως έξαλλος πατέρας, ο οργανωμένος κομμουνιστής Μιχάλης, ο αδιόρθωτα ερωτευμένος αλλά πάντοτε αμφίθυμος και διστακτικός Παύλος) και στηρίζεται σε μια πυκνή δράση, η οποία βασίζεται με τη σειρά της στις συνεχείς χρονικές αναδρομές και σε μια διπλής κοπής (πρωτοπρόσωπη και τριτοπρόσωπη) αφήγηση.
Έχω την αίσθηση πως το κέντρο βάρους του βιβλίου της Τριανταφύλλου είναι η παιδική και εφηβική ηλικία της Ανατολής: εκεί παίζεται το λεπταίσθητο δράμα της, εκεί αποκτά όλη του την ένταση ο ρυθμός της εξιστόρησης του χαλασμένου βίου της, εκεί παίρνει σάρκα και οστά ο ψυχισμός των προσώπων που την περιβάλλουν. [...] Παρακολουθώντας την Ανατολή στην κοριτσίστικη φάση της βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σχεδόν συγκλονιστικό πρόσωπο. Ένα πρόσωπο που αγωνίζεται να γεμίσει τον κόσμο του με την αρμονία της μουσικής και των μαθηματικών (να μια καθαρώς υπαρξιακή εκδοχή του μαθηματικού μυθιστορήματος), ζώντας σε μια πραγματικότητα η οποία ετοιμάζεται να καταρρεύσει τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά, εφόσον δεν θα αποκτήσει ποτέ (ό,τι κι αν μεσολαβήσει ή αν παρεμβληθεί) την οιαδήποτε συνοχή και ενότητα. Έτσι, όμως, ο έρωτας του Παύλου και της Ανατολής γίνεται ακόμη πιο σκιώδης και μελαγχολικός, προαναγγέλλοντας υπόκωφα το πικρό του τέλος. Δίχως την παραμικρή αμφιβολία, η μεγαλύτερη επιτυχία και το ισχυρότερο ατού του βιβλίου. (Β. Χατζηβασιλείου, Το Βήμα, 22/1/2011)