Να νιώθεις μπλε, να ντύνεσαι κόκκινα

Παρουσίαση

Μια εξεγερμένη έφηβη κι ένα πνευματικά καθυστερημένο παιδί μοιράζονται ένα τσιγάρο βιώνοντας τη συνενοχή και την ελευθερία της "διαφοράς" τους. Ένας αθεράπευτα ρομαντικός σύζυγος σκηνοθετεί απιστίες, για να αναζωπυρώσει το παλιό, σβησμένο πάθος. Μια ποιήτρια σε βασανιστική αναζήτηση των στίχων της συναντιέται με μια τυχαία φράση που βαραίνει πάνω της σχεδόν προφητικά. Ένα ταξίδι μετατρέπεται σταδιακά σε εφιάλτη, για να καταλήξει στην αποδοχή της αγάπης. Ισορροπώντας ανάμεσα στο κωμικό και το τραγικό, οι ιστορίες του "Να νιώθεις μπλε, να ντύνεσαι κόκκινα" προσεγγίζουν με αφοπλιστική εγρήγορση τη μοναξιά, την απουσία, τη διάψευση, αφήνοντας όμως περιθώρια στη δίψα για ζωή - μοναδική σανίδα σωτηρίας.
Η Έρση Σωτηροπούλου, δεξιοτέχνις της λεπτομέρειας, παγιδεύει συμβάντα που, μολονότι δείχνουν ασήμαντα, εκρήγνυνται μέσα στο ουδέτερο τοπίο της καθημερινότητας, φωτίζοντας τη στιγμή και προσδίδοντάς της αποκαλυπτικές διαστάσεις. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Οι αφηγηματικοί ήρωες της Eρσης Σωτηροπούλου μπορεί να ζουν μέσα στην πιο κοινή και αδιάφορη καθημερινότητα, αλλά είναι πάντα έτοιμοι να κάνουν ένα μετέωρο βήμα: ένα βήμα που θα τους κρεμάσει πάνω από ένα παράξενο, συχνά εντελώς απροσδιόριστο κενό, κρατώντας στον αέρα και την ταυτότητά τους, η οποία θα παραμείνει μέχρι τέλους εσκεμμένα ρευστή και αχαρτογράφητη. Στην πεζογραφία της Σωτηροπούλου δεν εντοπίζεται ποτέ κάποια σταθερή αφετηρία ή κατάληξη, ενώ τα πρόσωπά της μοιάζουν υποχρεωμένα να αντικρίζουν ένα περιβάλλον που, ενώ από τη μια δείχνει να αλλάζει με εξοντωτικούς ρυθμούς, από την άλλη προβάλλει ανησυχητικά αμετάβλητο. [...] Οι υπάρξεις που ζωντανεύουν στις σελίδες της ασφυκτιούν στο κοστούμι του κοινωνικού τους ρόλου, δαιμονίζονται με τις δεσμεύσεις και τους καταναγκασμούς τους, αλλά παράλληλα αποφεύγουν (είτε γιατί δεν το θέλουν είτε γιατί δεν το μπορούν) να κινηθούν ανατρεπτικά. Από την πραγματικότητα δεν υπάρχουν ούτε μεγάλες έξοδοι ούτε σωτήριες διαφυγές: απομένουν το σπασμένο εγώ (κάποτε με εμφανή τα σημάδια της διαταραχής που επιφέρει η απόκλισή του από το σύμπαν) και ο αδιόρατα πλην δραστικά υπονομευμένος περίγυρός του. (Β. Χατζηβασιλείου, Το Βήμα, 4/12/2011)

Η Έρση Σωτηροπούλου, τεχνήτρα της μικρής φόρμας, φωτίζει αποτελεσματικά την εσωτερική ζωή των ηρώων της. Δεν αισθηματολογεί. Σκηνοθετεί κινηματογραφικά προσεγγίζοντας και απομακρύνοντας το φακό. Η γλώσσα είναι λεπτοδουλεμένη, οι φράσεις ευθύβολες, τα κείμενα λιτά. Μια ζελατίνα λεπτής ειρωνείας προστατεύει το κείμενο όπου υπάρχει κίνδυνος να εκτραπεί στο μελόδραμα.
Η Έρση Σωτηροπούλου δεν μπουκώνει τον αναγνώστη. Του δίνει το περιθώριο να σκεφτεί. Να οδηγήσει εκείνος την αφήγηση σε μια συνέχεια πέρα από το βιβλίο. (Από κείμενο του Γιώργου Χ. Θεοχάρη στην BookPress.gr, 1/1/2012)

Περιεχόμενα

Μάτια μέσα στη νύχτα
Να νιώθεις μπλε, να ντύνεσαι κόκκινα
Ακόμη και στον παράδεισο κάποιος μπλοφάρει
3 Οκτωβρίου 2004
Κυριακή θεού στο Άμστερνταμ
Λοιπόν, σας αρέσει η λογοτεχνία;
Στο φωτεινό δωμάτιο