ΜΕ ΛΕΝΕ ... ΣΥΝΝΕΦΟ

Παρουσίαση

"Παλιά, όταν περνούσε το τρένο, χαιρετούσα. Τώρα όχι. Το 'κοψα. Μου λείπει ο ενθουσιασμός και μου περισσεύει η θλίψη" παραδέχεται η δεκαεξάχρονη Νεφέλη. Και πηγαινοέρχεται "σαν υβρίδιο προγραμματισμένο" σχολείο - σπίτι - φροντιστήριο γυρεύοντας να αυτοπροσδιοριστεί. Ζωή σαν σκόρπια κομμάτια παζλ ή σαν σημειώσεις σε σκόρπιες σελίδες: φιλία, προδοσία, έρωτας, υποκρισία, βία. Τι κι αν είναι άνοιξη;
Όλα γύρω και μέσα της καταρρέουν κι αυτή η ανάγκη της να οραματιστεί κάτι καλύτερο πρέπει να μείνει ζωντανή, παρόλο που "έτσι ξαφνικά σαν να συνειδητοποιώ ότι η λέξη "μέλλον" δεν ξέρω ακριβώς τι σημαίνει για μένα". Αλλά, που να πάρει, όσο κι αν ο κόσμος είναι σκατά, η ζωή είναι όμορφη. Δεν μπορεί, κάτι πρέπει να υπάρχει που να μπορεί να εμπνεύσει... για ν' αντέξεις και να ελπίζεις, για να φτιάξεις το δικό σου παραμύθι και να πιστέψεις σ' αυτό... για να ταξιδέψεις σαν σύννεφο... για να ονειρευτείς και να έχεις το δικαίωμα σε μια ζωή καταδικιά σου "με αξιοπρέπεια και λίγη ομορφιά". Αν η νεαρή Νεφέλη ήταν συγγραφέας, το βιβλίο αυτό θα μπορούσε να το είχε γράψει εκείνη. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)