ΜΕΛΙ ΚΟΛΛΗΣΕ ΣΤΑ ΧΕΙΛΗ

Παρουσίαση

Μέσα της δεκαετίας του '90 σε ένα πανέμορφο χωριό του Πηλίου. Ένα κορίτσι, η Μέλω, ψάχνει την ελευθερία, τον έρωτα, τη φυγή. Ο μικρός τόπος την πνίγει, τα χείλη της γυρεύουν το μέλι της ζωής, τον καρπό του πάθους, μια αίσθηση λύτρωσης από την κλειστή κοινωνία. Ο νέος άντρας που εκείνη θα πιστέψει πως μπορεί να κάνει τα χείλια της να κολλάνε από μέλι δεν είναι ικανός να ξεφύγει από τις δικές του δεσμεύσεις.
Στο πρόσωπο του Σήφη θα βρει το όχημα για το ταξίδι της και μιαν Ελλάδα που στο μεταίχμιο του νέου αιώνα βιώνει τη δική της ουτοπική ευδαιμονία. Μα το ταξίδι της Μέλως θα είναι σκοτεινό, η υποταγή θα της κοστίσει ακριβά στην ψυχή. Γιατί, όταν δεν ξέρεις τι είναι αυτό που ζητάς και κυνηγάς το πάθος με λάθος τρόπο, τότε τα χείλη στερεύουν από μέλι, ακολουθεί η ποινή του πεπρωμένου.
Ένα μυθιστόρημα για τον έρωτα, τον σαρκικό πόθο και τη μοναξιά. Ένα μυθιστόρημα χωρίς θύτες και θύματα, μα με ήρωες που παλεύουν να ζήσουν με μοναδικό καύσιμο την ανάγκη απόδρασης από τη μοίρα τους, σε μια Ελλάδα που αλλάζει χωρίς να ξέρει πού πάει. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο Μάνος Κοντολέων ισχυρίζεται πως όταν είναι ή θέλει να είναι αισιόδοξος, τότε γράφει για παιδιά, ότι όταν ονειρεύεται μιαν επανάσταση, γράφει για εφήβους, και πως όταν φοβάται, τότε είναι πια που γράφει για τους ενήλικες. Τελειώνοντας, θέλω κι εγώ να παρατηρήσω ότι από τα βιβλία του που γνωρίζω, δηλαδή από την «Αφήγηση» και την «Ιστορία Ευνούχου» και τις «Ερωτικές Ιστορίες μιας Παιδικής Ηλικίας», συμπεραίνω πως εάν πραγματικά κάτι φοβάται, αυτό είναι οι δικοί του δαίμονες, πως όταν γράφει βιβλία σαν το «Μέλι κόλλησε στα χείλη», ο Κοντολέων ανασκαλεύει τον προσωπικό του βυθό κι από αυτόν ανασύρει τις συγγραφικές αλλά και ανθρώπινες εμμονές του. (Γιώργος Συμπάρδης, BookPress, 23/4/2013)