ΑΝΤΙΓΟΝΗ

Παρουσίαση

Η κουρούνα διέσχισε τον ουρανό, χτυπώντας αργά τα φτερά της. Ταπ, ταπ, ταπ. Ήταν νύχτα, δεν είχε ακόμα ξημερώσει, και με τα κατάμαυρα φτερά της μπορούσε να πετάει στον αέρα αόρατη, πάνω από τα τείχη της πόλης.
Ανασήκωσε τους ώμους της και μάζεψε τα πόδια της σε ορθή γωνία. Προσγειώθηκε στον κίονα της πύλης και πήδηξε μέσα στη φωλιά της.
Υπήρχαν εφτά πύλες συνολικά. Η συγκεκριμένη κουρούνα κούρνιασε πάνω στην έβδομη, ιδανικό μέρος για μια κουρούνα. Είχε την καλύτερη θέα του πεδίου της μάχης.
Η μάχη που είχε μόλις λάβει τέλος ήταν με διαφορά η χειρότερη. Πολύ φαγητό. Μακάρι να ήταν τώρα η εποχή του χρόνου που είχε τα καινούρια αυγά με τα κλωσόπουλά της μακάρι οι άνθρωποι να αποφάσιζαν να αλληλοσκοτωθούν μια πιο ωφέλιμη για κείνη χρονική στιγμή.
Δυστυχώς, μια ολόκληρη εποχή είχε περάσει από τότε που είχε σπρώξει με το μαύρο ράμφος της τα ραγισμένα τσόφλια των αυγών έξω απ' τη φωλιά της και είχε κατευοδώσει τα αδύναμα κουρουνάκια.
Τώρα τα εναπομείναντα πλοία των στρατευμάτων που οπισθοχώρησαν θα χάνονταν στη λεπτή γραμμή του ορίζοντα, στο σημείο όπου η θάλασσα συναντούσε τον ουρανό ο καπνός από τις χτεσινοβραδινές φωτιές σκόρπιζε εκεί κάτω, εκεί όπου οι ακόμα-ζωντανοί είχαν θάψει και είχαν κάψει τους νεκρούς τους. Και ήταν, ως επί το πλείστον, γένους θηλυκού. Οι γυναίκες ήταν εκείνες που είχαν αναλάβει το μετέπειτα ξεκαθάρισμα. Εκείνες ήταν που χώνονταν μέσα στα χαλάσματα και στα συντρίμμια. Σκυφτές, χωρίς φτερά, έσερναν τις διαλυμένες χειράμαξες στους δρόμους που είχαν απομείνει ανοιχτοί. Δεν ήταν κάτι που συνέβαινε πρώτη φορά. Η κουρούνα τα είχε ξαναδεί όλα αυτά στο παρελθόν. Ήταν ένα γέρικο πουλί και τα χρόνια την είχαν κάνει ανοιχτομάτα και σοφή, την είχαν διδάξει τι να προσέχει και τι να προσπερνάει. [...] (Από την έκδοση)