ΣΤΗΝ ΑΨΙΔΑ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΘΡΙΑΜΒΩΝ

Παρουσίαση

«ΕΩΣ ΟΤΟΥ ΟΛΑ ΝΑ ΣΒΗΣΟΥΝ»:
Διότι πάλι δεν θα 'μαι
στις λεύκες το άφθαρτο ασήμι,
χυμένη γύρη στο λεπτό δάκρυ της μέρας.
Δεν θα 'μαι του δειλινού η αγκαλιά,
η αυλή στο ξέπλυμα της σκόνης,
τα χέρια μου που ξύπναγαν τις ρίζες να χορεύουν.

Να μεγαλώνει πρέπει η χαρά των άλλων,
να μεγαλώνει η χαρά μου ωσότου
φτάσει το γέλιο ως την νύχτα της μητέρας
και στο σκοτάδι η ανάσα μου επιστρέψει
άγγιγμα των χεριών της.

Διότι πάλι δεν θα 'μαι λάμψη χάδι των νερών,
ρήγμα στο σώμα κι απροσδόκητη φωνή,
ο ήχος, η απόκρισή του.
Δεν θα 'μαι η αόρατη σκέπη του ύπνου
στα μαύρα πέταλα το βράδυ, η τρυφερή ματιά
κισσός στα χέρια, στον λαιμό
της πιο λευκής ημέρας.

Να μεγαλώνει πρέπει η χαρά των άλλων,
να μεγαλώνει η χαρά μου ωσότου
ανοίξω χώρο μες στην νύχτα και για μένα
κι ο ίσκιος που στο φως τώρα με βρέχει
γίνει παιχνίδι σε καμένο μεσημέρι.

(Από την έκδοση)

Περιεχόμενα

Έως ότου όλα να σβήσουν
Στην αψίδα των νεκρών θριάμβων
Η μανία του χρόνου
Στην κορυφή των πύργων
Αποκάλυψη
Μια χάρη απ' τους ζωντανούς
Honfleur
Οδός Χερσώνος
Για μια υπόσχεση αιωνιότητας
Απ' το σπασμένο που ανοίγει παράθυρο
Με το στόμα της παλιάς ζωής
Μητέρα
Φαντασμαγορία της λύπης
Από άνθη τεφρά
Ζωή θανάτου
Μέσα στους πύργους του παρελθόντος
Χίλια κεριά αναμμένα
Ως θαύμα ή ως οφειλή
Στον ποταμό του ονείρου
Αριστοκρατική μνήμη
Φως νοσταλγίας
Με το βλέμμα των συγκινημένων λέξεων
Ουράνιο ερωτηματικό
Πρώτες δημοσιεύσεις