Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΩΝ

To βιβλίο αυτό προτείνουν οι:

Toν/την συγγραφέα αυτόν προτείνουν οι:

Κριτικές για το προϊόν

Εντάξει. Προφήτης ο Χάντιγκτον και η πιο σημαντική καινοτομία του είναι προς το τέλος με τα λεγόμενα πολιτιστικά σύνορα που μπορούν να γίνουν και αιματοβαμμένα στην περίπτωση του Ισλάμ. Αυτό όμως που δεν προέβλεψε ο φιλτατος Σαμουήλ είναι το μεταναστευτικό κύμα όρος την δύση από την Ασία και την Αφρικη Το βιβλίο του είναι πιο σημαντικό και σαν απάντηση στο αφελεστατο ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ του Φουκουγιαμα.Η μετάφραση στα ελληνικά καλουτσικη αλλά ανακατεύει την κουλτούρα με τον πολιτισμό περισσότερο και από το αγγλικό πρωτότυπο του Χάντιγκτον που δεν είναι ανθρωπολόγος η εθνολογος αλλά Διεθνολόγος κι έτσι συγχωρείται. Αυτό που μένει είναι να γραφτεί ένα νέο βιβλίο στα χνάρια του προβλέποντας το γεωπολιτικό και πολιτιστικό μέλλον του πλανήτη Γη για τα επόμενα 20 έτη.Το οποίο να προβλέπει και το μέλλον των κλιματικών αλλαγών και φυσικών καταστροφών πέραν των ανθρωπίνων πολεμικών και μη συγκρούσεων , κάτι που ο Χάντιγκτον δεν έλαβε το όψη του πριν 30 ετη.

Η αξία ενός βιβλίου γεωοπολιτικής έγκειται ακριβώς στο εάν αυτά τα οποία είχε προβλέψει ο συγγραφέας ότι θα συμβούν, έχουν πράγματι λάβει χώρα. Από αυτήν την άποψη, ο Χάντινγκτον έχει πέσει (σχεδόν) μέσα σ' όλα. Όσα περιγράφει στο βιβλίο του, το οποίο γράφτηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1990, εκτυλίσσονται μπροστά μας. Ειδικότερα ως προς το ρόλο του Ισλάμ και την άνοδο της Κίνας, ο Χάντινγκτον περιγράφει με εκπληκτική ακρίβεια πώς ο δυτικός πολιτισμός θα βρεθεί αντιμέτωπος σε πολλά πεδία με τον ισλαμικό και τον κινεζικό πολιτισμό και πως θα τεθούν υπό αμφισβήτηση όλα όσα αυτός πρσβεύει και θεωρούμε δεδομένα (δημοκρατία, κράτος δικαίου, ανθρώπινα δικαιώματα, ισότητα κ.λπ.)σήμερα. Στον πολυπολικό κόσμο που έχει γεννηθεί δεν αναγνωρίζονται πλέον οικουμενικές αξίες όπως αυτές που προανέφερα, διότι πολλοί τις θεωρούν 'δυτικές', όχι οικουμενικές. Η ελευθερία της έκφρασης, για παράδειγμα, δεν θεωρείται θεμέλιος λίθος ενός πολιτικού και πολιτισμικού συστήματος στην Κίνα ή στις ισλαμικές χώρες. Η διάβρωση του οικοδομήματος του δυτικού πολιτισμού σε αυτό το άκρως ανταγωνιστικό τοπίο γίνεται τόσο από εξωτερικούς παράγοντες, όσο κι εκ των έσω, καθώς μετά από δεκαετίες μετανάστευσης από ισλαμικές χώρες στη Δύση, η θέση του Χάντινγκτον (την οποία συμμερίζονται και μουσουλμανικές οργανώσεις όπως οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι) περί μή αφομοίωσης φαίνεται πως επαληθεύεται στα προάστια του Παρισιού, των Βρυξελλών, του Λονδίνου, του Μπέρμινχαμ, του Βερολίνου. Το βιβλίο δεν συνιστάται σε όσους έχουν σοβαρό πρόβλημα ν' αντικρύσουν την πραγματικότητα χωρίς ιδεολογικά/ιδεοληπτικά γυαλιά. Ο Χάντινγκτον περιγράφει ακριβώς αυτό που έβλεπε μπροστά του και στο κοντινό μέλλον. Η τεράστια αξία του έργου του είναι ότι μετά από 30 χρόνια, οι προβλέψεις του (σχεδόν στο σύνολό τους) είναι η σημερινή πραγματικότητα.

Ο δυτικός πολιτισμός μπορεί σήμερα να εμφανίζεται κυρίαρχος και να επηρεάζει όλους τους άλλους πολιτισμούς. Γύρω του όμως το σκηνικό αλλάζει διαρκώς, καθώς οι άλλοι πολιτισμοί αναπτύσσονται και οι κοινωνίες τους εκσυγχρονίζονται αλλά δεν δυτικοποιούνται. Ο Χάντινγκτον εφιστά την προσοχή στη διαφορά μεταξύ των δύο αυτών όρων, οι οποίοι για μεγάλο διάστημα ήσαν ταυτισμένοι στην συνείδηση των δυτικών αναλυτών. Ο εκσυγχρονισμός δεν συνιστά παγκόσμιο πολιτισμό ούτε επιφέρει τη δυτικοποίηση των μη δυτικών κοινωνιών. Αντίθετα, όσο περισσότερο αναπτύσσονται οι κοινωνίες αυτές, τόσο περισσότερο στρέφονται στις πολιτισμικές τους ρίζες, σε αναζήτηση της ταυτότητάς τους. Η επιστροφή στις ρίζες είναι η κυρίαρχη τάση σε όλους τους μη δυτικούς πολιτισμούς. Από την άλλη πλευρά η Δύση διαρκώς μειώνεται, τόσο εδαφικά όσο και πληθυσμιακά. Το δημογραφικό, είναι η αχίλλειος πτέρνα της Δύσης, καθώς οι άλλοι πολιτισμοί, ιδίως το Ισλάμ, παρουσιάζουν δημογραφική έκρηξη. Υπάρχει βεβαίως ακόμη ο οικονομικός τομέας όπου εκεί η Δύση παραμένει κυρίαρχη. Όμως κι εκεί εμφανίζονται νέες προκλήσεις οι οποίες πολλαπλασιάζονται. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Κίνας, η οποία όπως πιστεύει ο Χάντινγκτον, θα αποτελέσει τον μεγαλύτερο ανταγωνιστή της Δύσης. Στην περίπτωση του ισλάμ, η δημογραφική έκρηξη, η έλλειψη ανεκτικότητας και κυρίως η αντίθεση των μουσουλμάνων (με σχετική εξαίρεση την Τουρκία) προς τον Δυτικό τρόπο ζωής, μπορεί να έχει αποσταθεροποιητικές συνέπειες. Τρεις δεκαετίες αφότου διατυπώθηκαν οι παραπάνω προβληματισμοί, φαίνεται να επιβεβαιώθηκαν πλήρως από την πραγματικότητα... Ενα εξαιρετικό βιβλίο, που θα πρεπει να το έχει υπόψιν του κάθε σοβαρός μελετητής των διεθνών σχέσεων.