ΝΤΕΠΟ

Παρουσίαση

Στη γραμμή, στην παραίσθηση μεταξύ ύπνου και ξύπνου, μισοβλέπω ακόμα ιστορίες (κρύβε-μίλα) που μπλέκονται με άλλες, δικές μου ή τρίτων, προηγούμενες κι επόμενες. Από τσιγάρο σε τσιγάρο μετακινούνται αυθαίρετα στα πίσω λατομεία του νου ως τακτικοί θαμώνες ή κατάδικοι - χωρίζονται, χάνονται κι επανέρχονται ίδιες και διαφορετικές.
Παλιά σκυλιά που κοπάδιασαν στη μνήμη και γαβγίζουν μετά θάνατον. Σαν να βγάζεις δυο τρία τομάρια από ένα πρόβατο ή σαν την υστεροφημία ενός φιλιού. Πέσε-σήκω, αλλοιώνονται πάλι όλα, οπότε κρατώ συνάψεις και νήματα, μπλέκοντάς τα με νέες, αιωρούμενες εικόνες και θαμμένα γεγονότα που μεταβάλλονται διαρκώς απ' την επεξεργασία και την επινόηση, φτιάχνοντας ρευστούς τάπητες-απολυτίκια πεταμένα στο νερό. Ξαναγεννιέται ο πολφός των λέξεων και οι σπαστές αυτές αφηγήσεις γίνονται ντεπό, θυρίδες για το αύριο που θα έχω ένδεια φωσφόρου.
Αν και όλα, εντέλει, σπαργανώνονται στην περιοχή του απρόσληπτου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«ΨΑΧΝΩ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ με τα υγιή μαλλιά, τον μεγάλο διασκελισμό και τα χαμηλά παπούτσια, εκείνη τη γυναίκα με τ' άσπρα στίγματα στα νύχια, τη σκαφτή μέση και τα χέρια που υγραίνονται εύκολα από φόβο. Μια γυναίκα που της πηγαίνουν οι μοχέρ μπλούζες και οι βυσσινί, δαντελωτές κάλτσες, μ' ένα σπασμένο ξυράφι κάτω απ' τη γλώσσα κι επιδέξια, πολύπλοκα ψέματα, ελάχιστο ξανθό χνούδι στους μηρούς και κλειδώσεις στα γόνατα μοβ. Εκείνη τη γυναίκα με το μικρό δαχτυλάκι του ποδιού της μάνας μου - Ελένη με τον γάντζο, Ελένη με το τατουάζ στο βλέμμα και το καλσόν που κάνει χρτς στο σταυροπόδι σου, ρίξε πάλι τη διαγώνια σπαθιά, σπείρε τον φώσφορο, στάσου στη δίεση.
Ψάχνω εκείνη τη γυναίκα που ξέρει από οδύνη, ξέρει από μαχαιριά και πώς να ζυμώνει ψωμί - Ελένη με τα πολλά αίματα και τα σκοτάδια, Ελένη με τα λοξά ψέματα και το μπλουτζίν, πέρασαν δυο χρόνια.
Και σήμερα περνώντας με το αυτοκίνητο νόμισα ότι σε είδα - φευγαλέα, για μια στιγμή, να περιμένεις στη στάση.»

Ο συγγραφέας μεταπλάθει το πρωτογενές, βουκολικό σκηνικό των περισσότερων διηγημάτων του σε πολυπρισματική σύνθεση τυχαιοτήτων που επιφυλάσσουν ένα αφιλόξενο, κακοτράχαλο τοπίο για την ανθρώπινη ζωή. Τα περισσότερα διηγήματα εκτυλίσσονται στην περιφέρεια Μακεδονίας και Θράκης και έχουν ως θέμα την αντιπαράθεση της μοναχικής ύπαρξης στο συλλογικό: σε αυτόν τον -κάπως πιο στατικό και λιγότερο ανήσυχο- άξονα παίρνει τη θέση του ένα επεξεργασμένο σύμπαν βεβαιοτήτων που αφορούν τον θάνατο, τη φύση και τα στοιχεία της που ενσωματώνει ο άνθρωπος, την ιστορική μνήμη. Το αστικό ή προαστικό περιβάλλον της Θεσσαλονίκης, σε ένα-δυο κείμενα, έρχεται να ολοκληρώσει το αποθηκευμένο υλικό των 27 διηγημάτων της συλλογής αυτής, που διαθέτει μοναδικό μαγνητισμό. (Νίκος Ξένιος, bookpress.gr, 2/10/2017)

Περιεχόμενα

Ένα κοπαδάκι αθερίνες
Αρώματα αερολιμένος
Βελέντζες κάτω απ' τη ροδιά
Τα απογεύματα των πολυελαίων
Ελένη transit
Το χρυσοσκάνδαλο "Saint Etienne"
Λευκά Χριστούγεννα του 2003
Μεθυσμένες πέστροφες
Θανάτω θάνατον πατήσας
Ολόγραμμα τράγου
Νυχτερινή ασφαλτόστρωση
Κούρεμα στον κύριο Παύλο
Νέες φωτογραφίες του Καρτιέ-Μπρεσόν
Εκ τετραστόμου κρήνης
Η πρέσα
Ή του λύκου, ή του μαχαιριού
Πάγος στα φτερά
Δανεικό ασήμι
Μονόβολο
Με "Καβασάκι" και φουστανέλα
Ανάβοντας ένα "SILK CUT" άσπρο "SLIM"
Με επίσημα ρούχα
Γουέμπλεϊ
Σπαθί μέσα στον τοίχο
Μπαρ στη Μύκονο
Η έννοια της αθανασίας
Γυαλιστερές, πράσινες καραμέλες