LADY CORTISOL

Παρουσίαση

Η Lady Cortisol (κορτιζόλη ονομάζεται η ορμόνη του φόβου, του πανικού και της κατάθλιψης) είναι ένα εκτενές, παραληρηματικό κείμενο, όπου μια γυναίκα απαντά στις εξαντλητικές και καταιγιστικές ερωτήσεις ενός απροσδιόριστου άντρα.
Εντέλει, ποια είναι αυτή η φωνή που, κατά περίπτωση, συστήνεται ως Μάσα με τον μπαλτά, Θρασόμυγα, Συνδεδεμένη 7591, Απαντησομηχανή, Πανσεληνοειδής, Θλιμμένο πτώμα, Αυτή που πίνει καφέ, μπορεί όμως και τσάι, Ριγμένη στο πουθενά, Τεράστιο έκζεμα, Κουτσή μπαλαρίνα, Αστεία πληγή, κυρίως, όμως, Corti;
Αλλά και ποιος ο ερωτών, με το αδιάκριτο, αμφίθυμο, απειλητικό, υπνωτιστικό, χαοτικό ερωτηματολόγιο;
Μήπως αμφότεροι είναι φάσματα μιας νοσηρής εμμονής;
Ψυχιατρική συνεδρία, ανακριτική συνθήκη, πειραματικό εργαστήρι, παραισθητική ή μεταφυσική εμπειρία, ονειρικό παζλ. Κάπου ανάμεσα.
Ο συγγραφέας, διασχίζοντας μισοφώτιστες ζώνες της μνήμης, της επιθυμίας και της γλώσσας, διασταυρώνει κλίμα και τεχνικές θεατρικού μονολόγου με υπαρξιακό θρίλερ.
Εξομολογητικός πυρετός, δυστοπικό άγχος, φάρσα της απόγνωσης. Ένα βιβλίο για τη δίψα του άδηλου εαυτού, σε μια εποχή ακραία και μεταβατική.
Μετά το Aegypius monachus (2001) ο Μισέλ Φάις επιστρέφει και πάλι στη φόρμα της νουβέλας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Ο Μισέλ Φάις προτείνει να αποκοπούν οι "καλωδιώσεις" που συνδέουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με την κοινοποιημένη πραγματικότητα, έτσι ώστε να αναφανεί ο πλασματικός χαρακτήρας της κοινοποίησης καθεαυτήν και να καταργηθεί το αγχογόνο στοιχείο που τη διακρίνει. Fragmenta θρυμματισμένης πρόζας διαδραματίζονται σε ένα "διάλειμμα" του εξωτερικού χρόνου, σαν να "παγώνει" μια φωτογραφική κάμερα σε ινσταντανέ: πίσω από την κάμερα αυτήν υπάρχει ο "αναξιόπιστος" αφηγητής, που ακούει τον εαυτό του να μιλά λόγω της παρουσίας ενός Άλλου και μόνον. Μια "συνεδρία" έξαψης, απορίας και εκνευρισμού, παραληρηματικής επανάληψης επουσιωδών ιδιοτήτων ("λέει αυτός που πίνει τσάι, μπορεί όμως και καφέ", "λέει αυτή που πίνει καφέ, μπορεί όμως και τσάι"), ένας πλανώμενος φόβος, μια ακύμαντη φωνή με παγερή χροιά συνείδησης που θυμίζει τη "Σονάτα του Σεληνόφωτος" του Ρίτσου ή την ποίηση του Καρούζου.
Με τη διαφορά πως εδώ υπάρχει η απόλυτη ελευθερία ανακατασκευής του σεναρίου, γιατί, τόσο ο ερωτών, όσο και ο απαντών, είναι το ίδιο πρόσωπο: το βάφτισμα του Φάις σε ένα νέο στιλ γραφής υιοθετεί μιαν ατελή συνθήκη διαλόγου για να σκηνοθετήσει τα πράγματα, έτσι όπως διενεργούνται και λαμβάνουν χώραν στη συνείδηση του αναγνώστη." (Νίκος Ξένιος, bookpress.gr, 10/9/2017)