Η ΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ

To βιβλίο αυτό προτείνουν οι:

Toν/την συγγραφέα αυτόν προτείνουν οι:

Κριτικές για το προϊόν

Ο Πασκάλ Μπρυκνέρ είναι «εξοργιστικά» διεισδυτικός, ειλικρινής και η πένα του είναι άφταστη! Στο παρόν έργο, χρησιμοποιείται η «μπρυκνερική» μεθοδολογία της φιλοσοφίας, ένα μείγμα ιστορίας και ιστορικών πληροφοριών, ένα μείγμα φιλοσοφίας και φιλοσοφικών πληροφοριών, ένα μείγμα πολιτικής και κοινωνιολογίας και πολιτικών και κοινωνιολογικών πληροφοριών, αντίστοιχα, μια πρωτοτυπία στην κριτική ανάλυση και μια αποκαλυπτική δημοσιολογία. Είναι καυστικός και βλέπει λεπτομέρειες που σε πολλούς από εμάς διαφεύγουν. Έχουμε μια αμφιθυμία γύρω από το χρήμα. Το ίδιο το χρήμα έχει μια αμφιθυμία, μια «διαλεκτική» θα έλεγα. Έχει μια απελευθερωτική διάσταση και μια καταπιεστική διάσταση. Μια χρήσιμη και μια βλαβερή. Μια επαναστατική και μια αντιδραστική. Είναι εργαλείο μεταμόρφωσης, είναι και μέσο πτώσης. Είναι ευτοπία, είναι και δυστοπία. Το χρήμα το μισούμε ή το λατρεύουμε… Ακόμα και στις μέρες μας, αυτή η αντίφαση έχει γίνει συνύπαρξη. Το χρήμα, βεβαίως, έχει πολλά θετικά. Είναι ανειλικρινής όποιος δήθεν το αρνείται εντελώς. Προσφέρει χρόνο, μειώνει το άγχος, κατευθύνει την οικονομία και το νοικοκυριό και τα λοιπά. Το χρήμα έχει και τα αρνητικά του, που πολλές φορές αναφέρονται στο βιβλίο (σπατάλη, αποθέωση των απολαύσεων, ανισότητες, είναι πηγή φθόνου και διακρίσεων και άλλα). Αλλά το βιβλίο αυτό επιχειρεί να μας δείξει τη φωτεινή όψη αυτού του «διαβόλου», που όλοι χρησιμοποιούμε, άλλοι λιγότερο, άλλοι…πολύ περισσότερο (δικά μου λόγια). Ολόκληρη η φιλοσοφία της Σοφίας του Χρήματος φαίνεται να συνοψίζεται στη φράση των σελίδων 75-76: «Η σοφία, αν υπάρχει, έγκειται στην άρνηση τόσο της λατρείας όσο και της απέχθειας για το χυδαίο μέταλλο. Η ήπια απόλαυση του είναι προφανώς η καλύτερη λύση». Στο κεφάλαιο 3 φαίνεται όμως να αντιφάσκει όταν υποστηρίζει το δικαίωμα στον πλουτισμό. Πώς ο πλουτισμός συνάδει με την «ήπια απόλαυση»;. Από την άλλη, γνωρίζω καλά ότι δεν έχουμε συμφωνήσει και ούτε πρόκειται να συμφωνήσουμε ποτέ σε ένα επίπεδο γενικής ευημερίας, που να ικανοποιεί όλους.