ΠΥΛΗ ΕΙΣΟΔΟΥ

Παρουσίαση

Μονόλογος παιχνίδι, στασίδι, αποκούμπι μιας γυναίκας στον προθάλαμο του γήρατος.
Ξυπνάει και είναι νέα. Ξυπνάει και είναι γριά.
Ανάλογα με τη διάθεσή της. Με τον ύπνο που έχει κάνει.
Στην Αθήνα του σήμερα, όπως τη ζει, όπως την έζησε, όσο την έζησε. Με τα δικά της πρόσωπα. Τη δική της φωνή. Τη δική της ορθοστασία.
Πύλη εισόδου: Στο αχανές του κυβερνοχώρου.
Το πέρασμα από τη μια στην άλλη όψη.
Από το εδώ στο εκεί.
Ανέμελα, αθόρυβα, φασματικά, εις το διηνεκές.
Αλόγιστα προς τα ρηχά, τα λασπερά, τα άπατα της μέρας που έφυγε.
Από το εδώ στο εκεί.
Συρτά, αμίλητα, προς τη μοναδική βεβαιότητα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Όμως, αν όλα αυτά ήταν απλώς ιδέες δεν θα είχαν καμιά σημασία. Εκείνο που τα κάνει εξόχως σημαντικά είναι η γραφή της Μάρως Δούκα, η ζηλευτά σωματική γλώσσα της Αφεντούλας και των alter-ego φιλενάδων της, που κατορθώνουν να μας συνδέσουν με την επιθυμία, τη ματαίωση, τον θυμό, τις αποσιωπήσεις μας, τα νερά που μας καθρεφτίζουν, παρόντα σε κάθε αναγνωστική στιγμή, ήδη από το εξώφυλλο του βιβλίου. Και είναι δύσκολο να ευχαριστήσει κανείς τη συγγραφέα που από το χάος εφηύρε τη γλώσσα που δίνει φωνή στα ατίθασα, κουρασμένα παραιτημένα ενίοτε, επίμονα πάντοτε σώματα της επιθυμίας μας. Που μας έδειξε πως η επιθυμία είναι σώμα και έχει σώμα η επιθυμία για έκφραση, για ένωση, ακόμη και η ύποπτη, ας πούμε, εκείνη, επιθυμία για ξεδιάλεγμα αξιομνημόνευτων και αξιολησμόνητων στιγμών της ζωής μας». (Παυλίνα Μάρβιν, bookpress.gr - 5/12/2019)

"Η Μάρω Δούκα στήνει ένα μυθιστόρημα μέσα στο μυθιστόρημα, γραμμένο στα χωράφια και στα ψευδώνυμα του facebook, για να επισημάνει πώς ο ψηφιακός κόσμος έρχεται πλέον να προσομοιώσει την πραγματικότητα, να προβάλει τις αβεβαιότητές της και να καταδείξει τις τραγελαφικές στιγμές της σύγχρονης Ελλάδας. Από τον μικρόκοσμο της οικογένειας ώς τις ψευδεπίγραφες σχέσεις μέσα στην κοινωνία κι από το άγος της καθημερινότητας μέχρι το βάρος της πολιτικής, η Αφεντούλα κεντά..." [Γ. Ν. Περαντωνάκης, Εφημερίδα των Συντακτών]

«Η Μάρω Δούκα ξαναπιάνει σίγουρα τον μίτο της συλλογικής μνήμης εκεί που τον είχε αφήσει στην τριλογία της «Στις γραμμές του μύθου και της Ιστορίας», για να μιλήσει για την ατομική, την αυτοβιογραφική μνήμη. Μόνο που η ατομική μνήμη, το ξέρουμε από τον μεσοπόλεμο ήδη, από τα έργα του Μωρίς Αλμπβάκς, είναι κι αυτή πάντα συλλογική. Είναι η μνήμη ως ατομική σκοπιά των ομάδων στις οποίες μετέχει το άτομο από τη γέννηση ως το πέρας του βίου του, με πρώτη την οικογένεια και τους οικείους, όπως και στην περίπτωση της κυρίας Αφεντούλας, και με τον κύκλο των ομάδων να διευρύνεται συνεχώς. Αν προσθέσει κανείς και τη δημόσια, πολιτισμική μνήμη που αφορά τους συγγραφείς και το πέρασμά τους στην αθανασία, ένα θέμα που επανέρχεται συστηματικά στο κείμενο, αντιλαμβάνεται ότι το νέο της μυθιστόρημα της Δούκα είναι άλλη μια ψηφίδα σε ένα έργο που εξερευνά διαχρονικά από ποικίλες σκοπιές τη μνήμη και την Ιστορία στη σχέση τους με την ατομική και συλλογική συνθήκη, όχι του παρελθόντος, αλλά του παρόντος και του μέλλοντος». (Τιτίκα Δημητρούλια, bookpress.gr - 12/02/2020